Edvard Munch w pętli namiętności. Tłumy na wystawie w Paryżu

Ekspozycja odwołuje się do głównych inspiracji sztuki wybitnego Norwega, prekursora ekspresjonizmu i nowoczesnej sztuki. Szczególnie do mroków duszy i emocji, targających człowiekiem. Dzieła – obrazy, grafiki i rysunki Muncha o tej tematyce mają wymowę uniwersalną, a jednocześnie wiele wątków autobiograficznych.

Życie artysty obfitowało w rodzinne traumy i osobiste kryzysy. Jak zapisał w notatniku: „Choroby, szaleństwo i śmierć były aniołami ciemności, czuwającymi nad moją kołyską”. Gdy miał pięć lat, na gruźlicę zmarła jego matka. Dziesięć lat później na tę samą chorobę zmarła siostra Sophie. Druga siostra, Laura, cierpiała na schizofrenię i przebywała w zakładzie dla psychicznie chorych. Do tych przeżyć Munch wracał w malarstwie, m.in. w prezentowanym dziele „Chore dziecko”, przywołującym śmierć Sophie. Jednak kiedy obraz po raz pierwszy pokazał publicznie na Jesiennej Wystawie w 1886 r. w Christianii (jak nazywało się wówczas jego rodzinne Oslo), wywołał skandal – obraz malowany nerwowymi, nieostrymi pociągnięciami pędzla wyłamywał z obowiązującej akademickiej stylistyki. Kiedy kilka lat później pokazał go na indywidualnej wystawie w Berlinie wraz z innymi dziełami, nadal wielu krytyków twierdziło, że jego obrazy nie mają nic wspólnego ze sztuką. Docenił go jednak już wówczas Stanisław Przybyszewski. I tak Muncha, Przybyszewskiego i jego żonę Dagny Juel połączyła przyjaźń, która podobno miała wkrótce przemienić się w trójkąt miłosny.