Narzeczona Schulza Agaty Tuszyńskiej

Agata Tuszyńska wskrzesiła postać wielkiej miłości Brunona Schulza, która przez lata była nieznana światu.

Publikacja: 25.08.2015 21:00

Naga kobieta leżąca na łożu z klęczącym u jej stóp mężczyzną, rys. Schulza, przed 1936 r.

Józefina Szelińska, zdjęcie wykonane przez Schulza archiwum Jerzego Ficowskiego

Józefina Szelińska, Bruno Schulz i NN, rys. Schulza

Dwie kobiety siedzące na krzesłach i klęczący przed nimi mężczyzna (autoportret), rys. B. Schulz, oł

Kobieta siedząca na tapczanie i klęczący mężczyzna (autoportret) trzymający jej stopę w dłoniach, ry

Trzy kobiety siedzące na kanapie z czołgającym się pod ich stopami mężczyzną, rys. B. Schulz, ołówek

1/8

Naga kobieta leżąca na łożu z klęczącym u jej stóp mężczyzną, rys. Schulza, przed 1936 r.

Foto: Ze zbiorów Muzeum Literatury

Józefina Szelińska, zdjęcie wykonane przez Schulza archiwum Jerzego Ficowskiego

Foto: Archiwum Jerzego Ficowskiego

Bruno Schulz, ?ok. 1934 roku

Foto: Archiwum Jerzego Ficowskiego

Józefina Szelińska, Bruno Schulz i NN, rys. Schulza

Foto: Archiwum Jerzego Ficowskiego

Agata Tuszyńska, "Narzeczona Schulza"

Foto: Wydawnictwo Literackie

Dwie kobiety siedzące na krzesłach i klęczący przed nimi mężczyzna (autoportret), rys. B. Schulz, ołówek / papier, ok. 1933. Ze zbiorów Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie.

Foto: Ze zbiorów Muzeum Literatury

Kobieta siedząca na tapczanie i klęczący mężczyzna (autoportret) trzymający jej stopę w dłoniach, rys. B. Schulz, kredka / papier, przed 1936. Ze zbiorów Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie.

Foto: Ze zbiorów Muzeum Literatury

Trzy kobiety siedzące na kanapie z czołgającym się pod ich stopami mężczyzną, rys. B. Schulz, ołówek / papier, ok. 1933. Ze zbiorów Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie.

Foto: Ze zbiorów Muzeum Literatury

Jan Bończa-Szabłowski

Niezwykłość tej opowieści polega na tym, że dzięki dokumentom, relacjom, a także podszeptom wyobraźni autorki Józefina Szelińska przemówiła do nas własnym głosem. Jakby Agata Tuszyńska napisała za nią tę książkę, w pierwszej osobie.

Narzeczeństwo Brunona Schulza z Józefiną Szelińską to niezwykły związek w polskiej literaturze. Przez lata tak tajemniczy jak wciąż nieodnaleziona powieść Schulza „Mesjasz".

Nieśmiały, drobny, przygarbiony genialny pisarz, rysownik i malarz przemykający niemal niezauważalnie ulicami ukochanego Drohobycza był człowiekiem targanym namiętnościami. Kobiety wielbił, a jednocześnie obawiał się skutków owego uwielbienia. Jego uczniowie wspominali z wypiekami o sadomasochistycznych sesjach, na które zapraszał uczennice. Lubił leżeć u ich stóp, odczuwał podniecenie, gdy spotykał się z ich zdecydowanym sprzeciwem. To były jednak zawsze niewinne igraszki i miały w sobie element adoracji. Może dlatego kobiety wspominały je z uśmiechem, a czasem sentymentem. Schulz był dżentelmenem, a nie brutalem. Jak wielu mężczyzn niewielkiego wzrostu uwielbiał kobiety wysokie i postawne. Józefina Szelińska, zwana Juną, była dla niego idealna. Oprócz urody i wzrostu wyróżniała się inteligencją i kulturą osobistą. A Schulz niezwykle cenił w kobietach intelekt.