Profesor Jerzy Limon (1950–2021) książkę „Szekspir. Siedem grzechów głównych (z zarazą w tle)” skończył, ale już nie brał udziału w korektach i redakcji, oddał tekst wydawnictwu chwilę przed udaniem się do szpitala.
Ukazał się jako bogato ilustrowany, wnikliwy esej, pokazujący, że grzech stanowi siłę napędową głównych postaci szekspirowskich. Wybrane fragmenty, w których obecność grzechów głównych jest wyraźnie widoczna, autor zestawia z ikonografią epoki, głównie niderlandzką.
Obrazy nie zostały jednak dobrane na zasadzie wyszukiwania „ilustracji” do poszczególnych scen, lecz wspólnoty wrażliwości i widzenia świata. Dzięki temu Limon tworzy obraz przełomu renesansu i baroku, który wyrosła na fundamencie nowo powstałej kultury miejskiej.
W posłowiu zatytułowanym „Rachunek sumienia” profesor zapytał: „Czy zatem Szekspir wierzył, że świat można zmienić na lepsze poprzez ujawnienie i potępienie grzechu? Jeśli uznać proroctwo Błazna z „Króla Leara” za pogląd autora, to chyba nie. Świat bowiem się zmieni i stanie normalny dopiero:
„Gdy ksiądz dobrym uczynkiem poprze swe kazanie,