Są fotografie Nobyyoshi Araki przedstawiające przesycone erotyką, prowokująco upozowane ciała modelek. Z kolei „Obnażenie” Chloe Piene to rysunek węglem na pergaminie przedstawiający ciało kobiece bez głowy, a jego format przypomina rzeczywisty rozmiar lustrzanego odbicia. Zobaczyć można też instalację „Emily, napiszę twoje imię wysoko na srebrnym ekranie” Pipilotti Rist, znanej szwajcarskiej artystki zajmującej się performansem i wideo. Praca składa się z trzech monitorów umieszczonych w blacie udekorowanego owalnego stalowego stołu z lustrzanego szkła. Wszystkie pokazują ten sam film.
Podłogę jednej z przestrzeni wypełniają cukierki w złotych opakowaniach, czyli praca Felix Gonzaleza-Torresa. Widzowie zaproszeni są do ich konsumpcji, bowiem dzieło to polega na współuczestnictwie.
Nagrywał nasze serca
W OP ENHEIM we Wrocławiu trwa wystawa „6 septembre Hommage à Christian Boltanski”. To pierwsza ekspozycja po śmierci tego uznanego na świecie artysty.
W OP ENHEIM zobaczyć też można prace Charlotte Moorman, Chloe Piene, Moniki Bonvicini, Thomasa Lochera, Vanessy Beecroft.
Po raz pierwszy w Polsce prace z kolekcji Eriki Hoffmann-Koenige pokazywane były w 2016 roku w nieistniejącym już dziś łódzkim Atlasie Sztuki. Na pytanie, dlaczego zdecydowała się w latach 60. wraz z mężem Rolfem na kolekcjonowanie sztuki odpowiadała Jackowi Michalakowi w 2016 roku: „W ówczesnych Niemczech, kiedy konieczność odbudowy gospodarki i zarabiania pieniędzy pochłaniała całą energię poszukiwaliśmy czegoś więcej, emocjonalnego i intelektualnego fermentu. Szczęśliwie znaleźliśmy to w sztuce współczesnej”. Kolekcjonerka, z wykształcenia historyczka sztuki, zazwyczaj nie odpowiada na pytania, ile dzieł liczy gromadzony zbiór. Jednak, jak wielokrotnie wyjaśniała – nie kupuje spontanicznie - zanim zdecyduje się na dołączenie do kolekcji nowej pracy, zwykle potrzebuje czasu. Wiadomo jednak, że pierwszą zakupioną pracą była praca Vasilakisa Takisa zatytułowana Signal TS 1 (1966 – 1968). Potem dołączyli prace Heinza Macka i Güntera Ueckera, Otto Piene czyli formacji artystycznej Gruppe ZERO. Erika Hoffmann ma w swoich zbiorach także polskich artystów m.in. Katarzynę Kozyrę, Katarzynę Kobro, Henryka Stażewskiego, Teresę Murak, Zuzannę Janin.
Tradycja Hoffmanów
Pierwszą wystawę kolekcji widzowie mogli oglądać w Berlinie w 1997 roku w Sophie-Gips-Höfe czyli mieszkaniu małżeństwa Hoffmanów. W jednym z wywiadów kolekcjonerka wyjaśniała: „Moim celem nie jest pokazywanie prac poza siedzibą kolekcji. Te dzieła mają dla mnie osobiste znaczenie i silne związki ze sobą nawzajem, dlatego najlepiej odnoszą się do prywatności domu”. Każda nowa odsłona kolekcji zwraca uwagę na inny aspekt zbiorów. Jednocześnie widzom pozostawia się pełną dowolność odbioru prezentowanej sztuki – ekspozycje nie mają tytułów, a prezentowane prace szczegółowych objaśnień. Hoffmann nie używa też pojęcia „wystawa” w odniesieniu do owych prezentacji, w czasie których zobaczyć można dzieła artystów różnych pokoleń, realizujących prace w różnych mediach.
