Piękna, sławna, inteligentna

Ma w sobie to coś, co miały najbardziej niezwykłe kobiety kina: Greta Garbo, Marlena Dietrich, Bette Davis — powiedział o niej Quentin Tarantino i nie rzucał słów na wiatr. Mając zebraną ekipę i pieniądze na film, przełożył początek zdjęć do „Kill Bill” o rok, bo jego ulubiona aktorka spodziewała się drugiego dziecka.

Thurman rzeczywiście ma w sobie jakąś magię. Nie tylko na ekranie. Także w życiu. Pamiętam, jak przeprowadzałam z nią wywiad podczas festiwalu canneńskiego. Siedziałyśmy na trawie przy domu na wzgórzach. Uma wyglądała jak pełne swobody dziecko-kwiat, ale zachowywała się jak dama. Miała w sobie klasę.

Urodziła się 29 kwietnia 1970 r. w Bostonie. Matka była psychoterapeutką, ojciec profesorem buddyzmu na Uniwersytecie Columbia.

— To był wspaniały dom, pełen książek, rozmów o sztuce, a przede wszystkim tolerancji. Rodzice mieli wielki respekt dla innych ludzi. Wzrastaliśmy w przeświadczeniu, że nie jesteśmy ich własnością, lecz mamy prawo do swojego życia — opowiadała mi Uma o latach dzieciństwa.

A jednak ona miała problemy ze sobą — czuła się brzydka i nieatrakcyjna. Dlatego uciekała w świat szkolnego teatru. Mając 15 lat, zagrała Abigail w „Czarownicach z Salem” i łowca talentów z Nowego Jorku zaproponował jej stypendium w szkole aktorskiej. Podjęła to wyzwanie, a rodzice się nie sprzeciwili. Thurman pokochała Manhattan.

— Wychowałam się w uniwersyteckich kampusach, które przypominały place zabaw. Chciałam się jak najszybciej znaleźć w tym największym, jakim jawił mi się Nowy Jork.

Jako siedemnastolatka zagrała w filmie „Kiss Daddy Goodnight”, a już rok później stworzyła znakomitą kreację w „Niebezpiecznych związkach” Stephena Frearsa.

Potrafiła pokierować swoją karierą. W latach 90. zagrała w kilku hitach, jak choćby „Diagnoza zbrodni” czy „Batman i Robin”, ale przede wszystkim szukała projektów ambitnych. W 1992 r. wcieliła się w postać żony Henry’ego Millera w „Henrym i June”, a dwa lata później zagrała w „Pulp Fiction”, co przyniosło jej oscarową nominację. Mówi, że spotkanie z Quentinem Tarantino było dla niej lekcją aktorstwa, sztuki, życia.

Potem były filmy Woody Allena („Słodki drań”), Bille Augusta („Nędznicy”), Rolanda Joffé („Vatel”), Jamesa Ivory’ego („Złota”), Ivana Reitmana („Moja super eksdziewczyna”) i kolejna współpraca z Tarantino („Kill Bill” vol. 1 i 2). Thurman potrafi być wyrafinowana i tajemnicza, ale również uwodzicielska, seksowna, zabawna.

— Staram się pracować z artystami, których szanuję — mówi. — Wybieram teksty, które mnie intrygują. Czasem nie wiem, dlaczego robię ten, a nie inny film. Jedni namawiają: „To dobre dla twojej kariery”. Inni mówią: „To ciekawa przygoda”. Albo: „To dobre pieniądze”. A ja nie wiem, dlaczego nagle się do czegoś zapalam.

Nauczyła się bycia aktorką. Kiedy promuje film, jest otwarta i chętna do rozmów. Potem stara się nie żyć na widoku. Jest jednak zbyt piękna i sławna, by uchronić prywatność. Kilka dni po swoich 18. urodzinach wyszła za mąż za Gary’ego Oldmana, ale dziś mówi, że to był błąd. Potem przez lata była związana z Ethanem Hawkiem. Ma z nim dwoje dzieci, jednak ich małżeństwo też się rozpadło. Thurman nie wybaczyła mężowi romansu, a Hawk długo po jej odejściu nie mógł się odnaleźć. Ale było za późno. Piękną kobietą zainteresował się potentat hotelowy Andre Balazs. Ich romans przetrwał trzy lata, rok temu się rozstali.