Flirt to nie jest romans

[b]Rz: Zgodził się pan na tę rozmowę, mimo że jest pan na wakacjach... [/b]

[b]Tomasz Sobierajski:[/b] Bo to mój ulubiony temat. Osobiście uwielbiam flirtować. To jest jeden z najprzyjemniejszych momentów w naszym życiu: możliwość poflirtowania z drugą osobą.

[b]Wakacje temu sprzyjają. Jednak według wielu socjologów flirt dziś zanika.[/b]

Problem z flirtem jest taki: wiele osób sądzi, że umie flirtować. Tymczasem to naprawdę sztuka, której technik uczymy się całe życie. I nawet gdy już jesteśmy w tym wprawieni, to i tak nie zawsze możemy z tej umiejętności skorzystać – bo flirtowaniu muszą sprzyjać okoliczności. Kiedy jesteśmy spokojni i wyluzowani, na przykład na urlopie, flirtujemy więcej, chętniej też odpowiadamy na flirt ze strony drugiej osoby. Flirt i wszystko co się na niego składa musi paść na dobry grunt.

[b]Czyli nie jest tak, że flirtować może każdy z każdym...[/b]

Ten prawdziwy, na wysokim poziomie, zaistnieje tylko pomiędzy osobami, które cechuje błyskotliwa inteligencja, poczucie humoru i dystans do samego siebie.

[b]Proszę opowiedzieć o składnikach flirtu, a najlepiej zdradzić, jak je mieszać i dawkować.[/b]

Mamy tu dwie, a nawet trzy fazy: niewerbalną, werbalną i dotykową. Już w niewerbalnej dochodzi do wymiany pewnego rodzaju spojrzeń i gestów, bo flirtować z nami może osoba, która nawet na nas nie patrzy i nic do nas nie mówi. Jednak jej ciało – chociażby nogi, które są zwrócone w naszą stronę, albo głowa, która jest przechylona w naszą stronę – świadczą o tym, że jest w niej gotowość do flirtu.

Później spotykają się oczy, które we flircie są szalenie istotne. Jeśli złapiemy czyjeś spojrzenie, jeśli ono nas „zahaczy”, wtedy też odczujemy gotowość do flirtu. W końcu pojawia się uśmiech, a wraz z uśmiechem słowa. Osobiście uważam, że żonglerka słowna jest we flircie rzeczą najprzyjemniejszą.

[b]A jak ma się do flirtu dotyk? Ta trzecia z faz. Nie jest przekroczeniem granic?[/b]

To zależy od rodzaju dotyku, kontekstu, a także pochodzenia osoby, z którą flirtujemy dotykowo. Mam uroczą znajomą z Ameryki Południowej, gdzie flirtowanie dotykowe jest normą, więc gdy ona ze mną flirtuje, jest naprawdę blisko. Mój kolega z Polski, widząc nas razem, skomentował później jej zachowanie dość dosadnie: „ona się na tobie wiesza”. W naszym kraju w pojęciu większości dotyk wykracza poza granicę konwencjonalnego flirtu.

[b]Powiedzmy więc sobie wreszcie, czym jest flirt.[/b]

Łatwiej powiedzieć, czym nie jest. Z pewnością flirt to nie romans. Wcale nie musi też być tzw. grą wstępną, choć może nią być. I z całą pewnością flirt nie jest molestowaniem słownym, z czym często jest mylony – i to jest zapewne jedna z głównych przyczyn tego, że flirt dziś w Polsce zanika. Osoba flirtująca często od razu podejrzewana jest o niecne zamiary.

Molestowanie słowne to wypowiedzi w kontekście cielesnym lub seksualnym wprost, bez ogródek, np. „piękny ma pani dekolt”albo „pięknie wyglądają pani piersi w tej bluzce”. Takie słowa nie mają oczywiście nic wspólnego z flirtem. Tu komplementy są czasem wręcz zawoalowane, słowa, zdania dwuznaczne, nigdy jednoznaczne. Powinny pozostawiać rozmówcę czy rozmówczynię w niepewności. Sprawiać, że osoba, z którą flirtujemy, będzie się nad nimi zastanawiać, analizować je, ale trudno będzie jej odpowiedzieć sobie na pytanie, czy to przejaw zwykłej sympatii czy coś więcej i czy cokolwiek z tego wyniknie.

[b]Można powiedzieć, że flirt to zabawa dla dorosłych, którzy dobrze znają reguły gry, w którą grają?[/b]

Jak najbardziej. To niewinne adorowanie drugiej osoby, okazywanie jej sympatii, docenianie jej wartości. Chodzi tu też o to, by roztoczyć pewną aurę.

[b]Według Joanny Olekszyk, autorki książki „O języku flirtu”, jest on czystą przyjemnością ujętą w określone ramy. Ramy te to obietnica i spełnienie, flirt znajduje się dokładnie między nimi...[/b]

Ale tak jest wówczas, gdy flirt ten ma się zakończyć spełnieniem. Tymczasem są różne rodzaje flirtu. Charlotte Culain, francuska socjolog, wyróżniła cztery podstawowe: poważny, kiedy już na pierwszy rzut oka wiemy, czujemy, że to właśnie on czy ona, i wtedy flirt rzeczy- wiście ma do czegoś konkretnego prowadzić; okolicznościowy – np. w windzie w stosunku do sympatycznej współpracownicy; celowy, który jest trochę manipulacją – celowo flirtujemy z sekretarką szefa, bo chcemy coś u niego załatwić; oraz grzecznościowy – gdy nie wypada nie flirtować, załóżmy na wyjeździe integracyjnym.

Ja okolicznościowo bardzo często flirtuję z panią w warzywniaku i ta pani bardzo ładnie na to odpowiada. Poprawiamy sobie nawzajem humor. Sprawdza się w momencie naszego flirtowania kolosalne dla psychologii i socjologii odkrycie – działanie neuronów lustrzanych. To one sprawiają, że gdy się do kogoś uśmiechamy, zaczepiamy go troszeczkę, to zaczepiana osoba odpowiada nam uśmiechem i też jest gotowa na flirt. Dlatego ja polecam flirtowanie z każdym i doskonalenie siebie w tej sztuce.

[b]Skoro flirt jest taką przyjemnością, wręcz afirmacją życia, to dlaczego określenia „flirciarz”, „flirciara” mają takie pejoratywne zabarwienie?[/b]

Bo zbyt wiele osób myli flirt z podrywem czy wręcz, jak mówiliśmy, molestowaniem. Bo nie umiemy flirtować. Bo reagujemy na flirt speszeniem i dystansem – boimy się, że zabrniemy w niebezpieczne rejony. Ludzie boją się też, że za dużo o sobie powiedzą, za dużo pokażą podczas flirtowania i nie spełnią oczekiwań drugiej osoby. Wolą więc ukrywać się za maską, fasadą.

Flirtowanie jest mało znane i źle pojmowane także dlatego, że nie flirtujemy w życiu publicznym. Nikt z polskich VIP-ów nie pokazuje, że umiejętność flirtowania to pożądana cecha. Politycy na Zachodzie flirtują publicznie z dziennikarkami na konferencjach prasowych lub ze swymi żonami wręcz w świetle reflektorów. Obama uroczo flirtował z Angelą Merkel i nie sądzę, że robił to po to, by, za przeproszeniem, zaciągnąć ją do łóżka. Na pewno też Merkel nie była z powodu tego flirtu obrażona. Tymczasem w Polsce osoba publiczna może co najwyżej nazwać dziennikarkę „małpą w czerwonym”.