Wydaje się, że od debiutu Adele minęły lata świetlne. Pora zapomnieć o dziewczynie, która w 2008 r. zachwyciła brytyjskich krytyków surowością nagrań.
[wyimek][link=http://empik.rp.pl/21-limited-edition-adele,prod59620001,muzyka-p]Empik.rp.pl[/link][/wyimek]
Pierwszy krążek był erupcją młodego talentu. Czuło się w nim dzikość i zniecierpliwienie. Ale „21” to już album wyrafinowany, pomysły miały czas dojrzeć. Świetne kompozycje, precyzyjnie wyprodukowane i zaśpiewane przenikliwie, wręcz boleśnie, natychmiast robią wrażenie evergreenów. Adele stworzyła kolekcję uniwersalnych muzycznych tematów, które będzie mogła z dumą wykonywać za pół wieku.
Nie odwołała się do panujących mód, ale tradycji amerykańskiego Południa – bluesa i folku. Przejęła inspiracje muzyczne i zamiłowanie do autentyczności: śpiewa w aranżacjach, które wzmacniają uczuciowy wyraz. Brzmienie instrumentów zostało wykrystalizowane, daje poczucie bliskości, ale zniknął amatorski efekt z pierwszej płyty – teraz słuchamy precyzyjnie przygotowanej, artystycznie przetworzonej historii.
„Rolling in the Deep” i „Rumour Has It” wyważają drzwi. Mroczne bluesowe tony połączone z soulowym śpiewem to potężne otwarcie. Adele budzi ze znieczulenia, nie stosuje półśrodków: bębny dudnią przejmująco, bas tworzy ponure, ale stymulujące tło. Skrupulatnie odmierzyła dawkę, w trzecim utworze: „Turning Tables”, będziemy już drżeć z przejęcia – śpiewa wylewnie, jest smutna i rozgoryczona do bólu. W akustycznej balladzie „Don’t You Remember” upodabnia się do wielkiej gwiazdy country Alison Krauss. Może sobie pozwolić na sentymentalizm i nostalgię, bo potrafi je uwiarygodnić. Ale już w „Set Fire to the Rain” patrzy w przyszłość – śpiewa na cześć zmian. Świetna, nowoczesna aranżacja daje szanse na popowy hit.
