John Rhys-Davies - rozmowa

Urodził się pan w Anglii, wychował w Tanganice, często bywa pan w Stanach, gra pan w filmach na całym świecie, a pana żona i dziecko mieszkają w Nowej Zelandii. Gdzie czuje się pan w domu?

John Rhys-Davies:

Tam, gdzie są książki i gdzie jest serce. Moje książki są w tej chwili na Isle of Man, a serce – w Nowej Zelandii, gdzie mieszkają moja druga żona i sześcioletnia córka.

Przed laty mały chłopiec czuł się podobno samotnie w Afryce, mnóstwo czytał i marzył, żeby zostać aktorem. To prawda?

Nie, wtedy chciałem zostać komisarzem policji, fizykiem nuklearnym albo pisarzem. Wróciłem do Anglii i tam w szkole zaczęto mnie obsadzać w sztukach teatralnych. Głównie po to, żeby spacyfikować moją energię.

Praca w Royal Shakespeare Company to ważny czas w pana życiu?

Ogromnie. Każdy aktor popełnia błędy, zwłaszcza na początku drogi. Lepiej je robić przed 300-osobową widownią niż przed 30-milionową. Poza tym to publiczność jest twoim nauczycielem i mistrzem. Jej służysz, ją musisz uwodzić. Teatr mnie tego nauczył. Do dzisiaj uwielbiam spotykać się z ludźmi. Kiedy nie jestem zajęty, odwiedzam swoje fankluby. Rozmawiam z widzami. Są wśród nich robotnicy, nauczyciele, profesorowie, w zeszłym tygodniu w Szwecji spotkałem człowieka, który pracuje dla European Space Agency. Te spotkania są fantastyczne.

Aktorzy zwykle się skarżą, że popularność przeszkadza im w życiu.

To się może zdarzyć, kiedy jesteś na absolutnym topie. Richard Chamberlain, gdy grał doktora Kildaire'a, dostawał 3,5 tysiąca listów tygodniowo. Głównie od kobiet, które proponowały mu małżeństwo. W zawodzie aktorskim sława raz przychodzi, raz blednie. Ja miałem szczęście. Zawsze byłem dość rozpoznawalny, by mieć poczucie swojej wartości, ale nie aż tak, by przeszkadzało to w życiu.

Panu popularność przyniosły: Bond, filmy Stevena Spielberga, a przede wszystkim krasnolud Grimli z „Władcy pierścieni" Petera Jacksona. Ale czy występ w wielkich superprodukcjach amerykańskich jest interesujący?

O, tak. Miałem przedsmak, czym jest megahit w Anglii, jednak kiedy znalazłem się na planie amerykańskim, wszystko było w znacznie większej skali. Pracując przy „Władcy...", zrozumiałem, że wielka machina nie musi być nieludzka. Dzięki Peterowi na planie panowała wspaniała atmosfera. Po wielu godzinach zdjęć zrzucaliśmy kostiumy i jeszcze mieliśmy ochotę, żeby razem zjeść kolację i gadać.

Podobno do przyjęcia roli we „Władcy pierścieni" namówił pana syn.

To prawda. Kiedy wahałem się, powiedział: „Tato, od 50 lat w każdej księgarni świata jest kilka półek poświęconych Tolkienowi. Wiesz, ilu on ma czytelników? Wiesz, ilu widzów będzie miał taki film?". I miał rację. Chwilami było niełatwo, ale kocham pracować. Mam nadzieję, że ostatnią ćwiartkę życia też spędzę aktywnie.

Dziś starsi aktorzy dostają więcej ciekawych ról.

Pochodzę z pokolenia baby-boomers. I moi rówieśnicy też się zestarzeli, stanowiąc liczną widownię. Dlatego producenci filmowi zrozumieli, że trzeba pokazywać na ekranie także nasze życie, nasze pasje, nasze problemy.

O czym pan marzy jako aktor?

Wystąpiłem w wielu spektaklach szekspirowskich, ale nigdy nie zagrałem Hamleta. Wiem, że już za późno, to choćby Prospera z „Burzy". Chcę też więcej pisać. O młodzieńczych marzeniach się nie zapomina.