Folk, jazz i reggae na nowych płytach poleca na weekend Marek Dusza

Brytyjski wokalista Jamie Cullum sprzedał ponad cztery miliony płyt, co dało mu status najpopularniejszego jazzmana pochodzącego z Wysp. Ekspresyjne koncerty, łatwość nawiązywania kontaktu z publicznością, skoki przez fortepian, a przede wszystkim oryginalny, zachrypnięty głos przysporzyły mu wielu fanów na całym świecie. Podczas pierwszego koncertu w Polsce, na warszawskim Torwarze na początku zaśpiewał solo akompaniując sobie na fortepianie. Jakby tego było mało, zszedł ze sceny, stanął przed publicznością i bez nagłośnienia zaśpiewał á cappella wzruszającą wersję „My Funny Vallentine". Na koniec polewając się wodą mineralną wykonał „I'm Singin' in the Rain".

Warto sięgnąć po nowy album artysty, bowiem do płyty CD z nowymi piosenkami dodano zapis koncertu z festiwalu Jazz á Vienne we Francji.

Jamie Cullum sam pisze piosenki, ale ten album poświęcił standardom. Otwiera go rozkołysana wersja „Interlude" słynnego trębacza Dizzy Gillespiego. Mocny rytm podkreśla „Don't You Konow" Raya Charlesa wykonany zadziornie, z dynamiką nastolatka. Współczesna ballada Sufjana Stevensa „The Seer's Tower" zyskała intrygującą aranżację na trio jazzowe i kwartet smyczkowy. Do ery swingu nawiązuje temat „Walkin'" Richarda Carpentera. Znakomity duet Cullum stworzył z nową gwiazdą brytyjskiego soulu Laurą Mvulą, która śpiewa swobodnie, tajemniczo i zniewalająco.

Nowoczesny jazz lat 60. pobrzmiewa w przebojowym utworze Cannonballa Adderleya „Sack O'Woe". Obsypany nagrodami wokalista Gregory Porter wziął udział w nagraniu przeboju Niny Simone „Don't Let Me Be Misunderstood". Głosy Portera i Culluma intrygująco tu kontrastują. Pianiście, wokaliście towarzyszy zespół wytrawnych jazzmanów, co nie zmienia popowego charakteru albumu.

2. Folk

Sam Amidon „Lily-O", Nonesuch/Warner, CD, 2014

Sielski obrazek na okładce zwiastuje muzykę płynącą wprost z natury, a jej autorem jest młody wokalista, gitarzysta, kompozytor, autor tekstów i aranżer Sam Amidon. Syn artystów folkowych Petera i Mary Alice Amidon nagrał pierwszy album mając 20 lat. Co ciekawe, sięgnął po tradycyjne tematy irlandzkie i nagrał je na skrzypcach solo. Każdą następną płytą zdobywał coraz większe uznanie krytyków, choć ciągle miał nielicznych słuchaczy. Sześć lat temu pojechał do Greenhouse Studios w Reykjaviku by z producentem Björk Valgeirem Sigurdssonem zrealizować album „All Is Well" z tradycyjnymi tematami amerykańskich osadników.

Nową płytę „Lily-O" również nagrał z Sigurdssonem w Reykyaviku, a poleciał tam nie tylko ze swoim zespołem, ale i znakomitym gitarzystą jazzowym Billem Frisellem. Tak powstał jeden z najciekawszych albumów folkowych wydanych w tym roku. Sam Amidon, mąż Beth Orton, ma głos, który idealnie nadaje się do śpiewania folkowych piosenek. Gra na gitarze, banjo i skrzypcach, oryginalnie aranżuje tradycyjne tematy i pisze własne, w tym samym duchu. Już dla samej tylko tytułowej piosenki „Lily-O" warto sięgnąć po tę płytę. Sam Amidon rozpoczyna ją śpiewając a cappella, następnie pojawia się gitara akustyczna, a za nią impresjonistyczne akordy elektrycznej gitary Frisella.

Jazzman nie gra ich wiele, ale nadaje muzyce nowy wymiar. Słuchając tego albumu można być pewnym, że folk nie zaginął, a wręcz zyskał kolejną gwiazdę. Obowiązkowa pozycja na jesień.

Wokalistka Krystyna Stańko zaczynała karierę w bluesowej grupie Dekiel, następnie utworzyła duet For Dee z Jowitą Tabaszewską i razem nagrały płytę „Kobiety". Z gitarzystą Maciejem Grzewaczem utworzyła w 2000 r. zespół 0-58, który firmował dwa bardzo ciekawe albumy. Krystyna Stańko rozwija oryginalny styl jazzowej wokalistyki na autorskich płytach, śpiewa własne teksty, wokalizy, łączy tradycyjne techniki z improwizacją wspomaganą elektronika. Dwa lata temu ukazała się znakomita „Kropla słowa", a teraz artystka sięgnęła do swych kaszubskich korzeni. Tytuł albumu „Snik" oznacza po kaszubsku senne marzenie.