David Gilmour - rozmowa

Rz: Perkusista Pink Floyd Nick Mason zapytany, czy jest jeszcze możliwy koncert waszego zespołu, odpowiedział: tak, mogę zagrać „The Dark Side of the Moon", ale sam, na perkusji. Odpowiedział ironicznie. A już całkiem poważnie – spotkacie się jeszcze kiedyś na estradzie?

David Gilmour: – Nie wydaje mi się, że było to możliwe. Z kardynalnego powodu: nie ma szans na Pink Floyd, na koncerty czy cokolwiek bez Ricka Wrighta, bo on nie żyje. Nie mamy pianisty, a tylko on potrafił tworzyć muzyczne wibracje, które były podstawą brzmienia zespołu. On jedyny wiedział, jak to się robi.

A czy są jakieś niepublikowane nagrania Pink Floyd?

Wykorzystaliśmy wszystko, co było wartościowe. Z motywów sesji „The Division Bell" powstał najnowszy album „The Endless River". Dlatego bezpieczniej jest mówić, że to ostatnia płyta zrealizowana pod szyldem Pink Floyd.

W sobotę poprzedzającą naszą rozmowę ballada „Louder Then Words", promująca „The Endless River", zajęła pierwsze miejsce na Liście Przebojów Programu Trzeciego.

To bardzo miła wiadomość. Dziękuję polskim fanom.

„Louder than Words" jest jedyną piosenką na nowej płycie. Czy nie myśleli panowie o tym, żeby dograć partie wokalne do innych kompozycji?

Słowa do muzyki napisała moja żona, poetka Polly Samson, która była bardzo wtajemniczona w tworzenie albumu „The Division Bell", ostatniego wydanego za życia naszego pianisty Ricka Wrighta. To, co napisała jest komentarzem do naszych, czasami skomplikowanych, relacji. Tytuł, refren i główna idea piosenki tłumaczą doskonale intencje i zamysł utworu: więcej o nas mówi muzyka niż nasze słowa. Zaprzeczylibyśmy samym sobie, pisząc więcej piosenek. Ten album od początku został pomyślany jako instrumentalny, tak jak instrumentalna była ta część sesji „The Division Bell", która ostatecznie nie weszła na płytę w 1984 roku. Ale to, co nie udało się wtedy, dokończyliśmy teraz. Dzięki nowym technologiom dograliśmy do archiwalnych partii nowe, tak by powstała płyta Pink Floyd godna XXI wieku.

Co zaobserwowała pana żona, pisząc „Louder than Words"?

Przede wszystkim muszę podkreślić, że towarzyszy nam już 22 lata, a to naprawdę wystarczająco długi czas, żeby wyrobić sobie zdanie na temat ludzi, z którymi się obcuje. Polly zauważyła, że nasze relacje są bardzo dziwne. Psycholog powiedziałby, że cierpimy na jakieś dysfunkcje, zaburzenia komunikacji, bo nie mogliśmy się porozumieć, ułożyć pozytywnych relacji. Jednocześnie, gdy wchodziliśmy do studia, zasiadaliśmy za instrumentami, już jako muzycy porozumiewaliśmy się dużo lepiej. Piosenka Polly jest o tym, że porozumiewamy się odpowiednio, gdy gramy.

Czy mógłby pan rozwinąć mocną, otwierającą piosenkę frazę „Wkurzaliśmy się i biliśmy"?

To raczej pytanie do Polly. Tak to widziała. Tak opisała to, co się działo w przeszłości, gdy jeszcze żył Rick Wright. Fraza jest mocna, ale my też nie byliśmy dla siebie delikatni. Można to sobie wyobrazić.

A może to jest piosenka generalnie opisujące męskie relacje, to, jak się boksujemy?

Można to widzieć również w ten sposób. Pewnie nie różniliśmy się od ogółu.

Album Pink Floyd jest dedykowany Rickowi Wrightowi. Jak zapamiętał pan pierwsze spotkanie z nim, gdy został pan członkiem Pink Floyd?

Znałem niektórych muzyków z zespołu wcześniej. Z Sydem Barrettem włóczyliśmy się na południu Francji. Spotkaliśmy się też kilka razy z Rickiem. Był bardzo wyciszony, spokojny, bez żadnych snobizmów i wybujałego ego, czym grzeszyli inni koledzy. Kiedy dziś o nim myślę, mogę z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że sława go nie zmieniła. Pozostał sobą do końca. Skromnym, spokojnym facetem.

Na DVD dodanym do zapisu pana solowej trasy „On An Island" znalazł się fragment z przyjęciem urodzinowym Wrighta. Widać było, że czuł się spełniony i szczęśliwy w pana zespole.

Tak, to było podczas trasy koncertowej promującej moją płytę „On an Island". Świętowaliśmy, o ile pamiętam, w jednej z restauracji w Monachium. Tamto tournée wspominam jako najlepszy okres naszej przyjaźni i koncertowania. Te wspomnienia łączą się również z naszym przyjazdem i pobytem w Polsce, kiedy zagraliśmy w rocznicę „Solidarności" w Stoczni Gdańskiej.

Również w Gdańsku zagrali panowie razem „Astronomy Domine", piosenkę z początku Pink Floyd, której Wright był kompozytorem. Jako kompozytor był bardziej aktywny na początku. Jak komponował?

Rick pracował głównie sam, w swoim domu. Grał na syntezatorach, na fortepianie. Rzadko sam pisał słowa, częściej zdarzało się to na początku działalności zespołu. Potem próbował przekształcić muzykę w piosenki. To sprawiało, że jego kompozycje trafiały rzadziej od naszych na płyty. Ale zawsze miały najwyższą jakość.

Jedną z nich jest słynne „Great Gig in the Sky" z „The Dark Side of the Moon". Pamięta pan, jak powstała ta kompozycja?

Doskonale. Na początku powstał motyw instrumentalny, fortepianowy. Pracowaliśmy nad nim w studiu, ale nie wiedzieliśmy za bardzo, jak mamy go rozwinąć, w którą stronę powinniśmy iść. Tak było do czasu spotkania z wokalistką Clare Torry. Jej wokaliza wydobyła całą dramaturgię kompozycji Ricka Wrighta.

Podczas sesji nagraniowej „The Wall" Roger Waters skonfliktował się z Rickiem Wrightem i postawił ultimatum: albo Wright odchodzi z grupy, albo on.

A może nie będziemy poruszać tego tematu?

Jak doszło do nagrania improwizacji, które dały początek „The Endless River"?

Kiedy spotkaliśmy się przed wydaniem „The Division Bell" przed ponad 20 laty, mieliśmy bardzo długo przerwę w graniu. Postanowiliśmy pomuzykować w studiu. Wybraliśmy studio Nicka. I wciągnęliśmy się. Graliśmy razem pięć dni, a może nawet tydzień. W drugim tygodniu dołączył do nas Guy i nagraliśmy wtedy wiele muzycznych motywów, które w wersji ostatecznej po raz pierwszy zostały wydane na „The Endless River".

Jak pracowaliście z Nickiem Masonem? Dużo dograliście solówek i motywów do oryginalnego materiału?

Zaczęliśmy od przesłuchania całości materiału i postanowiliśmy dokończyć to, co nie udało się przed laty. Dodaliśmy perkusję tam, gdzie wcześniej nie była dograna, oraz gitary, jeśli było to niezbędne. Najmniej pracy wymagało „Louder than Words". Polly dopisała słowa, a ja dodałem solówkę.

Czy to prawda, że pracuje pan nad solową płytą?

Z myślą o „The Endless River" przerwałem sesję, ale niedługo do niej powrócę i mam nadzieję, że album ukaże się w przyszłym roku. Towarzyszyć mu będzie trasa koncertowa i mam nadzieję, że jeden z koncertów zagram w Polsce. Byłoby miło do was powrócić.

O czym będą pana nowe piosenki?

Poczekajmy z tym jeszcze. Za wcześnie, by o tym mówić.