Latem 1778 r. zadebiutował jako aktor, autor (adaptacji francuskiej komedii) i śpiewak: odtwarzał rolę Antka w historycznie pierwszej operze polskiej Macieja Kamieńskiego „Nędza uszczęśliwiona". Zaangażowany do zespołu Aktorów Narodowych szybko stanął na jego czele. W latach 1790-1794 ponownie był dyrektorem Teatru Narodowego w Warszawie. Wystawiony wówczas wodewil „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale" (1794) do jego własnego, dobrego literacko tekstu uznano za „pobudkę" do powstania kościuszkowskiego, a rola Bardosa przyniosła mu niebywałą popularność. (...)
Wydał dwanaście tomów„ Dzieł dramatycznych" (przeróbki, przekłady, libretta operowe) i „Dzieje Teatru Narodowego". Zawarł tam wizję przyszłości: trzech teatrów w Warszawie, w tym Teatru Opery Polskiej, z dokładnym planem architektonicznym oraz opisem potrzebnych pomieszczeń. Książkę tę umieszczono obok kamienia węgielnego, jaki wmurowano w 1825 r. pod budowę Teatru Wielkiego.
Jego partnerkami życiowymi były zdolne aktorki i śpiewaczki. Wszystkie je kochał. Ożenił się jednak dopiero pięć lat przed śmiercią, z panną młodą i zamożną. Jego syn, Stanisław Bogusławski, był skromnej miary aktorem, wnuk stał się cenionym krytykiem teatralnym i operowym.
W 1936 r. przed Teatrem Wielkim, przed skrzydłem z Teatrem Narodowym, którym u jego zarania kierował, stanął pomnik Wojciecha Bogusławskiego. Po zniszczeniu wojennym przywrócono go wraz z odbudowanym Teatrem.
Fragmenty sylwetek z książki Małgorzaty Komorowskiej „50/50. Ludzie Teatru Wielkiego - Opery Narodowej"
