Tekst z archiwum "Rzeczpospolitej"
, z dodatku "Żołnierze wyklęci" 1943-1963
Strużyński urodził się 26 kwietnia 1922 r. w Krakowie w rodzinie ziemiańskiej. Ukończył gimnazjum w Krakowie – jeszcze przed wojną.
W licznych życiorysach pisanych w resorcie na życzenie przełożonych przyznawał się jedynie do służby w AK od wiosny 1944 r. – najpierw w oddziale „Bicz" ze zgrupowania AK „Żelbet", a następnie w Samodzielnym Batalionie Partyzanckim „Skała". Swoją działalność partyzancką kończy Strużyński u progu 1945 r., mając w dorobku Brązowy Krzyż Zasługi i Krzyż Walecznych. Jako członek Zrzeszenia WiN bierze aktywny udział jako łącznik i kolporter w działalności Okręgu Krakowskiego oraz Rady WiN Olkusz. Równolegle rozpoczyna studia w Akademii Handlowej w Krakowie, co nie przeszkadza mu brać udziału także w akcjach dywersyjnych. Nierozpracowany przez resort bezpieczeństwa Strużyński – członek WiN o pseudonimie Roman – doczekuje szczęśliwie do amnestii 1947 r., z której podobnie jak 50 tysięcy innych konspiratorów postanawia skorzystać.
28 czerwca 1947 r. Strużyński, „Zielony", „Roman", zamknął definitywnie swoją kartę działalności niepodległościowej – otwierając niezwykle bogatą – jak się wkrótce okazało – historię służby w charakterze agenta komunistycznej bezpieki o kryptonimie „Irka", a następnie „7". Kierownik Sekcji II Wydziału III WUBP w Krakowie w raporcie z przeprowadzonego werbunku zanotował: „Ww. na werbunek zgodził się chętnie, w czasie rozmowy z nami przyznał się, że przedtem już nieoficjalnie współpracował z MO mjr. Dominikiem. Ogólne wrażenie zrobił szczerego i mającego szczere chęci współpracy z nami". Ocena ta okazała się nad podziw trafna. W ciągu dwóch kolejnych lat Strużyński brał udział z powodzeniem w rozbiciu znanych sobie struktur WiN (w tym Rady Olkusz – w ramach rozpracowania o kryptonimie „Wino") i likwidacji trzech oddziałów podziemia niepodległościowego: Józefa Miki „Leszka", Stanisława Ludzia „Harnasia" i Stanisława Nowaka „Iskry", przyczyniając się wydatnie do śmierci kilkunastu osób.
