Cztery lata bez Jana Pawła II

Jeszcze rok temu byłem tego pewien. Dziś patrząc na to jak różnie do rocznicy śmierci podchodzą gazety wydane w rocznicowy dzień 2 kwietnia – już taki pewny nie jestem.

Najbardziej żywo i entuzjastycznie pamiętają o polskim papieżu tabloidy. W „Superexpressie” specjalna płyta ku czci Jana Pawła II, opowieść małego Wojtka jak modlitwa o szybką kanonizację Papieża cofnęła u niego rozwój raka i rozmowa z franciszkaninem Janem Marią Szewkiem pod tytułem: „Wiara w Boga się opłaca”.

„Fakt” opowiada z kolei o przypadkach 58-letniej Ewy z Houston i 9-letniego Dawidka z Gdańska, którzy swoje uzdrowienie łączą z modlitwami do Jana Pawła II. O tym co czuł w dniu odejścia Papieża Polaka opowiada też „Faktowi” Rocco Buttiglione, włoski myśliciel katolicki. Pytany o obecną manierę przeciwstawiania sobie Jana Pawła II i Benedykta XVI, włoski intelektualista odpowiada: — Powrócę do pierwszych lat pontyfikatu Jana Pawła II. Wtedy też Jana Pawła II przeciwstawiano Pawłowi VI, też mówiono, że jest zbyt konserwatywny. Ludzie , którzy tak twierdzą, uważający się za władców zbiorowego sumienia- chcą Kościoła, który zawsze idzie pod rękę z dominującymi w świecie ideologiami czy prądami politycznymi. Ale taki Kościół nie byłby Kościołem Jezusa Chrystusa.

Nieprzyjemny zgrzyt tylko w „Gazecie Wyborczej”. Na pierwszej stronie Jan Turnau snuje rozważania o papieżu, który ma w niebie szeptać do ucha Jezusowi:

— A kiedy mnie zlustrują?

Jak się okazuje są tacy, dla których nawet najważniejszą rocznicę i najświętszą postać gotowi są wykorzystać do bieżącej walki politycznej.

Na szczęście w środku numeru panuje już bardziej odległa od aktualnych sporów atmosfera. Jan Turnau i Katarzyna Wiśniewska rozmawiają z arcybiskupem Mieczysławem Mokrzyckim, drugim osobistym sekretarzem Jana Pała II i świadkiem jego ostatnich chwil. Pytany o to co utkwiło mu najbardziej z ostatniego dnia życia Papieża Polaka Arcybiskup Mokrzycki odpowiada:

— Chyba to, że w tym dniu Ojciec Święty był tak bardzo wyciszony, spokojny, wręcz pogodny i przygotowany na spotkanie z Bogiem. Wzruszającym momentem było ostatnie pożegnanie. Podszedłem do niego, żeby ucałować pierścień i podziękować mu za wszystko, poprosić o błogosławieństwo.

Dziennikarze „GW” pytają:

— Czy miał ksiądz wrażenie, że papież przeczuwał, że to jest dzień, w którym umrze?

— Trudno powiedzieć, ale myślę, że tak, skoro już wcześniej powiedział: "Pozwólcie mi odejść do domu Ojca". Przeczuwał, że to już ostatnie chwile tutaj, na tym świecie.”

W „Dzienniku” coś o obchodach w Polsce czwartej rocznicy śmierci Papieża na dziesiątej stronie – krótka notatka i nic więcej. O wiele więcej na ten sam temat w „Polska The Times”, która poświęca Janowi Pawłowi II sześć bitych stron.

Już na pierwszej stronie informacja o nieznanych zapiskach prymasa Stefana Wyszyńskiego z konklawe 1978 roku. Wskazują one jak duża była rola „Prymasa Tysiąclecia” w doprowadzeniu do wyboru Papieża Polaka. Autor tekstu Tomasz Pompowski pisze: „Z pamiętnika Prymasa Tysiąclecia wiadomo, że właśnie on w kluczowych momentach głosowania - gdy żaden z kandydatów nie był w stanie zbudować wyraźnej większości - spotykał się na osobności z kardynałami z Niemiec. Później przedstawiciele krajów niemieckojęzycznych stali się silnym blokiem orędowników wyboru Karola Wojtyły na głowę Kościoła - i przechylili na jego korzyść szalę zwycięstwa”.

To nie jedyny opisywany w „Polsce” epizod z konklawe, gdy prymas Wyszyński wspierał kardynała Wojtyłę. Bardzo trudną sytuacją było dla nich wystąpienie kardynała z Węgier, który przekonywał o potrzebie współpracy Kościołów z bloku państw komunistycznych z ówczesnymi reżimami. Następnego dnia obaj polscy duchowni w swoich przemówieniach stwierdzili, że wcale tak być nie musi — i przekonali do swej racji innych hierarchów.

Ciekawe są też te fragmenty zapisków, które rejestrują zmiany poparcia dla najważniejszych kandydatów na papieża podczas konklawe. Kolejne głosowania i rozmowy przypominają misterną grę wyrafinowanych dyplomatów.

Jednak najwięcej emocji dostarczał moment wyboru nowego imienia przez Wojtyłę. „Gdyby ks. Kardynała wybrano, to proszę pomyśleć, czy nie przyjąć imienia Jana Pawła II. Byłoby to dobrze przyjęte przez włoską opinię publiczną. Kardynał odpowiedział: – Myślałem o tym” - tak zanotował Wyszyński ostatnią rozmowę z Wojtyłą tuż przed tym, jak wygrał ostatnie głosowania, a z Watykanu na cały świat popłynął okrzyk „Habemus papam!”.

Odkładam gazety. Po lekturze powraca pytanie – jak przekazać kolejnym pokoleniom nasze doświadczenie, życia w cieniu Jana Pawła II. Jak opowiedzieć o wyjątkowości Polaka-Papieża. Jak nazwać – to co trudno objąć słowami.