Piejko: Praktyczne aspekty przedawnienia roszczeń wynikające z używania karty kredytowej

W świetle powyższego nasuwają się niejednokrotnie praktyczne pytania, jaki termin przedawnienia stosować oraz co bardziej znamienne, od jakiego momentu go liczyć?

Kwestie okresu po jakim przedawnia się roszczenie z tytułu umowy o wydanie karty płatniczej i kredytowej wraz z przyznaniem limitu karty, rozwiązuje ustawa z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz.U. Nr 169, poz. 1385), która w art. 6, stanowi, iż termin ten wynosi 2 lata.

Jest to dosyć krótki termin przedawnienia, jednakże ww ustawa nie precyzuje początku biegu terminu przedawnienia.

Wobec wielu wątpliwości, kwestią niniejszą zajął się Sąd Najwyższy, który definitywnie rozwiał wszelkie wątpliwości dotyczące tej materii.

A mianowicie Sąd Najwyższy w wyroku z 17 grudnia 2008 r. (sygn. akt: I CSK 243/08) stwierdził, że „jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych środkach płatniczych (Dz.U. Nr 169, poz. 1385) zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot, rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie" (opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna rok 2010, Nr 1, poz. 16, str. 8).

Powyższa teza wyroku jest dla wielu posiadaczy niezwykle istotna, bowiem często zdarzało się, iż również ze strony banków ( a to one najczęściej są operatorami kart kredytowych i płatniczych) mieliśmy do czynienia z błędną interpretacją zapisów ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych. Teraz zaś, wskazany wyżej wyrok Sądu Najwyższego wskazuje, iż termin przedawnienia biegnie od dnia, który wskazany jest na wyciągu.

Dodatkowo, Sąd Najwyższy wskazuje na kwotę minimalna, określona w wyciągu (a zawsze ona występuje w wyciągu do zapłaty), nie zaś na cały limit kredytu udzielony przez bank.

I tak jak słusznie SN stwierdza w uzasadnieniu swojego wyroku Sąd Najwyższy, iż „w doktrynie wymagalność roszczenia utożsamiana jest z chwilą, z której upływem wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia. Według niektórych autorów, przez wymagalność roszczenia powinno się rozumieć ostatni dzień, w którym dłużnik może spełnić świadczenie w sposób zgodny z treścią zobowiązania. Gdyby pozwany wpłacał tylko kwoty minimalne, takie zachowanie należałoby ocenić jako zgodne z umową, wymagalność pozostałego zadłużenia (ponad uiszczone kwoty minimalne) należałoby, zatem wiązać dopiero z upływem dnia, w którym limit kredytu został osiągnięty, wcześniej bowiem strona powodowa nie mogła żądać spełnienia tego świadczenia. Nie była też zainteresowana, aby pozwany spłacał dług w całości, skoro od niespłaconej części kredytu (ponad minimalne kwoty) pobierała wysokie odsetki umowne".

Powołany powyżej wyrok Sądu Najwyższego, wskazał bardzo ważną wskazówkę zarówno dla użytkowników kart kredytowych jak i dla banków.

Dla tych pierwszych jasno stanowi, po jakim czasie ich zobowiązania względem banku, stają się przedawnione.

Dla tych drugich zaś, wskazuję, że okres przedawnienia, mocą przepisów lex spacialis ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, wynosi tylko dwa lata, i z dochodzeniem swoich roszczeń należy się spieszyć.