Magic Mike Stevena Soderbergha na ekranach kin

Steven Soderbergh lubi sprawdzać się w różnych gatunkach. Tym razem proponuje widzom obyczajową opowieść o striptizerach. Szkoda tylko, że zapomina o niezależnym, artystycznym kinie, z którego wyszedł.

Zobacz galerię zdjęć

Tytułowy Magic Mike zarabia na życie, tańcząc i rozbierając się w lokalu, w którym kobiety  wsuwają mu banknoty za obcisłe majtki. Mike próbuje zostać współwłaścicielem klubu, ale ma i inne marzenia. Chce projektować designerskie meble.

Ten wątek jednak reżyserowi nie wystarcza. Mike wprowadza w zawód erotycznego tancerza 19-latka Aleksa. Jest też w filmie uczucie rodzące się między głównym bohaterem i siostrą Aleksa, są afery z narkotykami i długiem, który trzeba spłacić dilerowi.  Niestety, wszystko to tworzy mało przekonujący miszmasz.

Twórcy filmu epatują erotycznymi wygibasami Channinga Tatuma, aktora, który nigdy nie krył swojej przeszłości striptizera, a poza tym serwują widzom pozbawioną dramaturgii historyjkę, z której wynika niewiele więcej poza prostym morałem: jeśli sprzedasz choćby część swojej duszy, zaczynasz się staczać. Ale miłość pomoże ci wstać. To za mało i za banalnie jak na Soderbergha.

W wykorzystującym podobne motywy „Goło i wesoło" Petera Cattaneo bezrobotni brytyjscy hutnicy robili striptiz, bo nie mogli utrzymać rodzin. Irina Palm (wspaniała Marianne Faithfull) z filmu Sama Garbarskiego pracowała w seksklubie, żeby sfinansować operację wnuka. Ci bohaterowie, łamiąc normy obowiązujące w ich otoczeniu, poszerzali krąg własnej wolności.

Były też filmy gorzkie, o tym, że sprzedawanie siebie zapędza człowieka w ślepą uliczkę. W znakomitych, toczących się w latach 70. XX wieku „Boogie Nights" Paula T. Andersona, młody chłopak, niemal rówieśnik Aleksa, też zachłysnął  się życiem na luzie i pieniędzmi, jakie zarabiał, grając w filmach porno. Ale Anderson pokazywał cenę, jaką przyszło mu za to zapłacić. „Magic Mike" pozbawiony jest cienia refleksji.

Młokos ze Złotą Palmą

Co zatem stało się z kinem Stevena Soderbergha – reżysera, który w ostatnim ćwierćwieczu dołączył do czołówki hollywoodzkich artystów? Jego kariera eksplodowała w ciągu kilku majowych dni 1989 roku. 26-letni, wychowany w Luizjanie i nikomu nieznany debiutant zdobył wówczas canneńską Złotą Palmę za poruszający film o współczesnej seksualności i moralności „Seks, kłamstwa i kasety wideo".

Potem jednak przyszły lata chude. Filmy „Kafka", „Król wzgórza", „Underneath", „Schizopolis" miały dobre recenzje krytyków, ale w kinach przechodziły bez echa. A Soderbergh nie chciał być reżyserem niszowym. W jednym z wywiadów wyznał: – Spędzałem rok na pracy, która była nikomu niepotrzebna. W połowie lat 90. pomyślałem: Jeśli czegoś nie zmienisz, do końca życia będziesz chodził po marginesie.

Zaczął szukać tematów, które mogłyby zainteresować szerszą widownię. „Co z oczu, to z serca", „Angol" trafiły na listy przebojów kasowych, zapewniając ich reżyserowi pozycję w świecie komercyjnego kina. A Soderbergh potrafił ją wykorzystać. Nie poddał się prawom Hollywoodu, starał się zachować ambicje intelektualne i oryginalność myślową.

Jego kolejne obrazy – dramaty społeczne „Erin Brockovich" i „Traffic" – krytyka ochrzciła mianem „komentarza do amerykańskiej demokracji".