Szybciej podnosi się z kryzysu również rynek pracy na Islandii. Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) spodziewa się, że bezrobocie sięgnie tam w 2011 r. 8,1 proc., gdy w Irlandii wyniesie 13,6 proc.

Oba kraje przed kryzysem rozwijały się w podobnym tempie. Gospodarki obydwu zostały pogrążone przez kłopoty w krajowej bankowości. Zdaniem ekonomistów powodem, dla którego Islandia podnosi się szybciej, jest to, że w odróżnieniu od Irlandii pozwoliła upaść zadłużonym bankom oraz zdewaluowała koronę. Jej narodowa waluta straciła od września 2008 r. blisko 30 proc. wobec dolara, co wspomogło eksporterów. Irlandia nie mogła sobie pozwolić na dewaluację, gdyż należy do strefy euro. Rosnący koszt ratowania banków zrujnował zaś finanse publiczne Zielonej Wyspy.

– Mieliśmy rację, nie pomagając bankom, gdyż ich długi były niemal dziesięciokrotnie większe od naszego PKB. Nabywcy obligacji banków nie powinni liczyć, że rząd im pomoże w kłopotach – przekonuje Mar Gudmundsson, prezes islandzkiego banku centralnego.

Czy jednak Irlandia również mogła sobie pozwolić na nieudzielenie pomocy bankom? Część analityków w to wątpi, przypominając, że PKB Islandii wyniósł w 2009 r. jedynie 12,1 mld USD, gdy Irlandii 172,5 mld USD.

– Upadek irlandzkich banków mocno uderzyłby w całą strefę euro. Banki te są bowiem silnie powiązane z pożyczkodawcami z Europy kontynentalnej – twierdzi Valdimar Armann, ekonomista z islandzkiej firmy Gamma.