Rada Miejska w Lwówku Śląskim podjęła uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obrębu Brunów.

Wojewoda dolnośląski zaskarżył ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Jego zdaniem niektóre postanowienia tej uchwały są sprzeczne z art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Zgodnie z tym przepisem w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się, w zależności od potrzeb, strefy ochrony konserwatorskiej obejmujące obszary, na których obowiązują określone ustaleniami planu ograniczenia, zakazy i nakazy, mające na celu ochronę znajdujących się na tym obszarze zabytków.

Tymczasem zaskarżona uchwała – tłumaczył wojewoda – zobowiązywała organ konserwatorski do uzgadniania prowadzenia prac budowlanych w strefie ochrony konserwatorskiej. Wspomniany zaś art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków nie pozwala na regulowanie, a tym bardziej na ingerowanie w procedury stosowane w postępowaniach przed wojewódzkim konserwatorem zabytków i zobowiązanie go do dokonywania uzgodnień.

Nie ma też podstaw prawnych do nakładania na uczestników procesu budowlanego obowiązku uzyskania uzgodnienia w zakresie prowadzonych prac budowlanych w obszarze strefy ochrony konserwatorskiej, gdyż stanowi to wykroczenie poza zakres kwestii wymagających uzyskania pozwolenia konserwatorskiego.

Ponadto wojewoda wskazał, że formą, w której swe stanowisko wyraża wojewódzki konserwator zabytków, jest – zgodnie z art. 36 ustawy o ochronie zabytków – pozwolenie, a nie uzgodnienie. Podkreślił też, że wszelkie kompetencje i formy działania organów nadzoru konserwatorskiego w zakresie współdziałania z organami administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego zostały już określone przez ustawodawcę w ustawach: o ochronie zabytków i prawie budowanym.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Lwówku Śląskim wniosła o jej oddalenie w całości. Twierdziła, że obowiązek uzgadniania ze służbami dolnośląskiego wojewódzkiego konserwatora zabytków wszelkich prac budowlanych w obszarze wpisanym do rejestru zabytków wynika wprost z przepisów odrębnych, w tym przypadku art. 25 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Wprowadzenie do zaskarżonej uchwały kwestionowanego zapisu zostało postawione jako warunek uzyskania uzgodnienia dolnośląskiego wojewódzkiego konserwatora zabytków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu przyznał rację wojewodzie i uchylił w tej części uchwałę. Jego zdaniem doszło do przekroczenia kompetencji przez radę. Wspomniany zapis w projekcie planu nie ma podstawy prawnej. Wojewoda miał rację. Uprawnienie wynikające z art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami nie pozwala na wprowadzenie przepisów proceduralnych mających na celu realizację wprowadzonych w tym zakresie przez radę norm materialnoprawnych. Organ planistyczny nie może zobowiązywać do wykonywania wprowadzonych przez siebie zakazów i nakazów innego organu (tutaj konserwatora zabytków).

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 3 lutego 2016 r. sygn. akt II SA/Wr 728/15