Bułgarski artysta Christo Vladimirov Javacheff (1935–2020), znany jako Christo, zasłynął opakowując na świecie najsłynniejsze pomniki przyrody i architektury, prowokując debatę na temat roli sztuki współczesnej w przestrzeni publicznej. Rysował intensywnie od szóstego roku życia. Kiedy miał 15 lat panował nad warsztatem akademickim najprawdopodobniej nie gorzej niż Picasso w tym samym wieku. Jednak wykorzystywał umiejętności rysunkowe tylko do zarobkowania na realizację wizjonerskich projektów, dzięki którym przeszedł do historii sztuki współczesnej.
Żelazna kurtyna
Ekspozycja w Centrum Pompidou zaplanowana na 17 marca czekała gotowa do otwarcia muzeum w lipcu. Osłabiony chorobą artysta, przebywając w Nowym Jorku, widział ją dzięki wideo kuratorki Sophie Duplaix. Zmarł 31 maja w Nowym Jorku.
Cechą wspólną monumentalnych projektów Christo jest to, że nigdy nie korzystał z dofinansowywania ich z budżetu publicznego. Zawsze opłacał je z funduszy pochodzących ze sprzedaży jego rysunków, fotomontaży i kolaży. Należał do najbardziej niezależnych od układów politycznych artystów XX w. Jego negocjacje sprowadzały się do otrzymania zgody na dwutygodniową ingerencję w pejzażu miejskim. Unikał korzystania z pieniędzy podatników.
Udało mu się zrealizować 27 projektów. Pozostawił dokumentację przygotowawczą do 43 innych, które już nie ujrzą światła dziennego. Pierwszą realizacją – skądinąd nielegalną, gdyż Christo nie zamierzał nawet starać się o zezwolenie – była „Żelazna kurtyna": prowizoryczny mur ułożony z 89 pustych metalowych beczek po ropie, zainstalowany 27 czerwca 1962 r. na środku uliczki Visconti w dzielnicy Saint Germain de Pres w Paryżu. Była to reakcja artysty na wybudowanie muru w Berlinie dziesięć miesięcy wcześniej.
Dzieło uległo zniszczeniu w wyniku interwencji policji po paru godzinach. Pozostały jedynie zdjęcia dokumentujące instalację, a w podręcznikach historii sztuki opisywana jest do dzisiaj jako jedno z pierwszych poważnych dzieł okresu zimnej wojny.
