Rzeczpospolita Wydarzenia

Obrona Terytorialna: Ciosanie nowego wojownika

Pierwszy pocisk utkwił w sylwetce Bolka, potem już było tylko gorzej. Kamizelka cisnęła, hełm spadał na czoło, pot zalewał oczy, cel był coraz bardziej rozmazany.

Aktualizacja: 21.05.2019 06:53 Publikacja: 20.05.2019 18:38

Do końca tego roku w WOT powinno być ok. 30 tys. żołnierzy

Do końca tego roku w WOT powinno być ok. 30 tys. żołnierzy

Foto: Dowództwo WOT

Marek Kozubal

Wokół Wojsk Obrony Terytorialnej narosło wiele mitów. Formacja ta spotyka się z hejtem ze strony niektórych polityków, a także byłych oficerów. Uważają, że to weekendowe „wojsko Macierewicza", które pożera potencjał wojsk operacyjnych, zasysając najlepszych oficerów.

Gdy dowództwo WOT zaproponowało, abym na weekend wcielił się w żołnierza tej formacji, nie miałem wątpliwości, że to okazja do tego, by zweryfikować wyobrażenia. Zobowiązałem się tylko nie rejestrować np. telefonem osób, z którymi miałem styczność.

Ciężar kamizelki

Moje „powołanie" zaczęło się w sobotę o godz. 6 w Zgierzu w 91. batalionie lekkiej piechoty 9. Brygady OT. Na początku trafiłem do sali żołnierskiej z metalowymi piętrowymi łóżkami na sprężynach. Przygotowany był mundur, hełm kevlarowy, maska przeciwgazowa, kamizelka kuloodporna. Szybko poczułem jej ciężar. W chwilę potem na świetlicy musiałem zaliczyć szkolenie i egzamin z obsługi broni – karabinka Grot. To był warunek otrzymania broni.

– Nie chcemy i to nie jest nasz cel, aby w 16 dni wyszkolić żołnierza czy komandosa, ale wojownika możemy – mówi mi jeden z oficerów batalionu.

W chwilę potem z magazynu pobieram grota, z celownikiem kolimatorowym i magazynek. Kolejne prawie cztery kilogramy mam na sobie.

– Karabinu nigdy nie można zostawiać poza swoim wzrokiem. Do toalety też z nim chodzimy – przypomina Daniel, spadochroniarz i student, żołnierz TSW.

Uwaga na palec!

Przed koszarami, gdzie w dwuszeregu stoi kompania, kapitan informuje o planie zajęć. To wyjazd do Sieradza.

Każdy bierze tzw. eskę, czyli indywidualną rację żywnościową S-R. W pakiecie jest m.in. potrawka z kurczaka po meksykańsku, pasztet, suchary, dżem, koncentrat napoju herbacianego o smaku maliny, baton zbożowo-owocowy. Każdy bierze wodę butelkowaną, chleb, jabłka.

W Sieradzu słońce niemiłosiernie praży. Ból pleców przypomina mi, że kamizelka to nie jest koszulka, ale wyposażenie, które pozwoli przeżyć w czasie walki.

Jednostka ta to idealne miejsce do szkolenia, w sobotę jest niemal pusta. Żołnierze OT mają dość miejsca na doskonalenie technik walki, tym bardziej że jest tam strzelnica, na której można m.in. ćwiczyć celność z wykorzystaniem urządzeń optycznych w warunkach pełnego zaciemnienia.

Nad naszą grupą pieczę przejmuje instruktor Mobilnego Zespołu Szkoleniowego. Nie wiemy, gdzie był na misji, kogo szkolił, tylko że przyjechał z Lublińca – a tam jest jednostka wojsk specjalnych. Instruktor koryguje błędy, strzelam na sucho. Wielokrotnie przypomina zasady bezpieczeństwa.

– Palca nie trzymany na spuście, nawet gdy broń jest zabezpieczona – powtarza.

Strzelanie w obiekcie poprzedza przypomnienie procedur bezpieczeństwa. Mój palec wskazujący znajduje się za blisko spustu. To błąd. Kapitan zwraca na to uwagę.

Mam na sobie kamizelkę, hełm – jest gorąco. Leżę na wykładzinie, sto metrów przede mną jest Bolek i Lolek, w postaci głów, które mają markować obsadę karabinu maszynowego. Nie mogę zgrać czerwonego punkcika celownika z tarczą. Naciskam spust, huk, dym, tarcza się chowa, to znaczy, że trafiłem Bolka. Potem już jest gorzej. Kamizelka krępuje ruchy, hełm się przekrzywia, słony pot zalewa oczy, cel się zamazuje, ale kto mówił, że od razu będę strzelcem wyborowym?

Po wyjściu ze strzelnicy kładziemy się na trawie. Potrawkę wkładam do podrzewacza, czyli woreczka z substancją chemiczną. Po wlaniu wody zaczyna ona bulgotać i dymić. Mam ciepłe jedzenie.

W chwilę potem ćwiczymy zakładanie stazy, czyli opaski uciskowej. Muszę ją włożyć sam na „przestrzeloną" rękę lub nogę. Ma ona zapobiec masywnemu krwotokowi, a to główna przyczyna śmierci żołnierza na polu walki.

Przed wyjazdem z Sieradza kapitan pyta tajemniczo: „ręce czy nogi". Ręce to pompki wykonywane w rytm formułki „nigdy nie będę dotykał palcem spustu swojego ukochanego karabinka". Czy to z mojego powodu wszyscy leżą na kostce przed strzelnicą?

Po powrocie do jednostki szybki posiłek i prysznic z zimną wodą. Być może to element hartowania wojownika?

W niedzielę pierwszy dzwonek słyszę o godz. 5, to pobudka dla tych, którzy chcą pobiegać. O godz. 7.30 wchodzimy do obiektu, który wygląda na opuszczony.

Ćwiczymy taktykę czarną, czyli poruszanie się w budynku i „czyszczenie" mieszkań. „Chasik", żołnierz, który wcześniej służył w Kawalerii Powietrznej i był w Afganistanie – pokazuje sposoby kontroli obiektów zamieszkałych. Sztuka to trudna, bo zagrożenie może być wszędzie.

Walka w lesie

Potem idziemy do lasu – zajęcia dotyczą tzw. taktyki zielonej, czyli cichego poruszania się, maskowania, zachowania w sytuacji ostrzału. Czuję ból w plecach, mam wrażenie, jakby kamizelka ważyła nie kilka, a kilkanaście kilogramów.

Mijają nas biegacze i spacerowicze z psami. Witamy się jak na szlaku turystycznym w górach. Tylko raz słyszę złośliwe „bawią się w wojsko".

W zespole są studenci, menedżerowie, lekarze, prawnicy.

– Gdy ktoś szuka dekarza, warsztatu samochodowego, wystarczy zapytać, zaraz ktoś się znajdzie i pomoże – mówi „Chasik". Nie ma politykowania, mam przed sobą za to ludzi zafascynowanych wojskiem, gotowych do samodoskonalenia. Co istotne, dystans pomiędzy żołnierzem i oficerem jest maksymalnie skrócony.

– Nie ma gnębienia i chamstwa, nie ma betonu – tłumaczy żołnierz TSW.

Każdy jest ochotnikiem. Chociaż średnia wieku w formacji to 32 lata, odnoszę wrażenie, że sporą grupę stanowią osoby w wieku 40–50 lat.

– To nie tak, że chcę się wyrwać z domu, to jest już wspólnota – dodaje żołnierz.

Trzon kadry stanowią komandosi oraz uczestnicy misji wojskowych. Program nie dotyczy tylko umiejętności walki, a też pomocy chociażby w trakcie klęsk żywiołowych.

Dowód? Dzień kończę szkoleniem medycznym. Na fantomie pod okiem doświadczonego medyka uczę się reanimacji, czyli czynności, której nigdy wcześniej nie odważyłbym się wykonać. Wiem, jak łatwo można próbować przywrócić komuś życie. Czy to wystarczy, by zostać wojownikiem?

© Licencja na publikację
© ℗ Wszystkie prawa zastrzeżone
Źródło: Rzeczpospolita

Wojsko

Wokół Wojsk Obrony Terytorialnej narosło wiele mitów. Formacja ta spotyka się z hejtem ze strony niektórych polityków, a także byłych oficerów. Uważają, że to weekendowe „wojsko Macierewicza", które pożera potencjał wojsk operacyjnych, zasysając najlepszych oficerów.

Gdy dowództwo WOT zaproponowało, abym na weekend wcielił się w żołnierza tej formacji, nie miałem wątpliwości, że to okazja do tego, by zweryfikować wyobrażenia. Zobowiązałem się tylko nie rejestrować np. telefonem osób, z którymi miałem styczność.

Pozostało 91% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Subskrybuj
Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski
Służby
Rosjanie planowali zamach na Zełenskiego w Polsce? Polak z zarzutami
Wykup samochodu z leasingu – co warto wiedzieć?
Materiał Promocyjny
Wykup samochodu z leasingu – co warto wiedzieć?
Dymisje w Służbie Ochrony Państwa. Decyzję podjął minister Marcin Kierwiński
Służby
Dymisje w Służbie Ochrony Państwa. Decyzję podjął minister Marcin Kierwiński
Funkcjonariusze Agencji Bezpieczeństwa Wewenętrznego (ABW)
Służby
Akcja ABW w sprawie działalności szpiegowskiej na rzecz Rosji. Oskarżony obywatel RP
Służba Ochrony Państwa
Służby
Ministerialna kontrola w Służbie Ochrony Państwa. Wyniki niejawne
Jak kupić oszczędnościowe obligacje skarbowe? Sposobów jest kilka
Materiał Promocyjny
Jak kupić oszczędnościowe obligacje skarbowe? Sposobów jest kilka
Sejmowa komisja śledcza zbada, w jaki sposób korzystano z oprogramowania Pegasus, kto po niego sięga
Służby
Cała prawda o Pegasusie. Jak działał, jakich materiałów dostarczał, kogo podsłuchiwano?
Nowy samochód do 100 tys. zł – przegląd ofert dilerów
Materiał Promocyjny
Nowy samochód do 100 tys. zł – przegląd ofert dilerów
e-Wydanie