Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie dotyczącej udostępnienia informacji publicznej (sygn. akt I OSK 1917/18), dopuścił do udziału w charakterze uczestnika na prawach strony Fundację, która zgłosiła jednocześnie wniosek o wyłączenie sędziego NSA Mirosława Wincenciaka od udziału w sprawie. We wniosku o wyłączenie wskazano na okoliczność, że wskazany sędzia został powołany na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, której skład nie spełniał kryteriów wynikających z art. 187 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Sędzia Mirosław Wincenciak w złożonym oświadczeniu, powołując się na swój dorobek naukowy i zawodowy, a także wysoką ocenę w postępowaniu konkursowym przed Naczelnym Sądem Administracyjnym – uznał za krzywdzące sugestie Fundacji, że został powołany na stanowisko sędziego NSA na wniosek KRS podjęty z innych powodów niż właściwe dla rzetelnej procedury zmierzającej do obsadzenia stanowiska sędziego. Podniósł także, że postępowanie konkursowe przed Naczelnym Sądem Administracyjnym zostało przeprowadzone przed powołaniem Krajowej Rady Sądownictwa w składzie określonym w ustawie z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw, która przedstawiła Prezydentowi jego kandydaturę z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego NSA.
W poniedziałek 27 stycznia Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wniosek o wyłączenie sędziego.
NSA powołując się na wyrok TSUE z 19 listopada 2019 r. i stanowiący jego konsekwencję wyrok Sądu Najwyższego z 5 grudnia 2019 r. (sygn. akt III PO 7/18) zwrócił uwagę, że zostały one wydane w ramach sprawy wymagającej oceny zgodności z prawem UE przepisów dotyczących Izby Dyscyplinarnej. Istotne jest przy tym wskazanie, że dopiero łączna ocena wątpliwości związanych z powołaniem KRS i Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego miała – zdaniem TSUE – pozwolić sądowi krajowemu na dokonanie oceny niezależności Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego. Tym bardziej, z wyroku TSUE nie wynika również możliwość automatycznego zakwestionowania każdej nominacji na urząd sędziego lub asesora do innego sądu niż Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego.
Odnosząc się do uchwały z 23 stycznia 2020 r. (sygn. akt BSA I-4110-1/20) składu połączonych Izb: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego NSA zaznaczył, że ma ona zastosowanie wyłącznie do sędziów Sądu Najwyższego, sądów powszechnych i wojskowych. Treść tej uchwały nie odnosi się wprost do sędziów NSA i sędziów sądów administracyjnych.
Jednocześnie NSA zwrócił uwagę, że w uchwale Sądu Najwyższego, w odniesieniu do sędziów sądów powszechnych i wojskowych, nie przyjęto zasady automatycznego uznania nienależytej obsady sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. albo sprzeczności składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. Sąd Najwyższy wyraźnie (pkt 2 uchwały) połączył przesłanki nienależytej obsady albo sprzeczności składu sądu z przepisami prawa z potrzebą oceny konkretnych okoliczności procesu powoływania sędziego, które prowadziłyby do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 KPP oraz art. 6 ust. 1 EKPC.
NSA zaznaczył ponadto, że w sytuacji, gdy Prezydent nie znalazł podstaw do odmowy powołania na stanowisko sędziego, to Naczelny Sąd Administracyjny w postępowaniu o wyłączenie sędziego nie może dokonywać oceny prawidłowości powołania tego sędziego.
- W konkluzji NSA stwierdził, że złożony wniosek o wyłączenie sędziego NSA Mirosława Wincenciaka od orzekania w rozpoznawanej sprawie nie wynika z okoliczności związanych z indywidualną oceną zachowania sędziego lub jego związku ze stronami postępowania. Fundacja wywiodła swój wniosek wyłącznie na ocenie wadliwości powołania Krajowej Rady Sądownictwa, co nie stanowi wystarczającej podstawy do uwzględnienia zgłoszonego wniosku - czytamy w komunikacie prasowym.
