Chociaż coraz więcej kobiet zajmuje kierownicze i dyrektorskie stanowiska, to sporo z nich jest sfrustrowanych odczuwanymi na co dzień przejawami szklanego sufitu. Zwracają na nie uwagę nawet panie, które dotarły na szczyt biznesowej hierarchii – do zarządów dużych firm. Pokazuje to badanie firmy IBM, które objęło menedżerów obojga płci z 2300 firm w 12 krajach świata (niestety bez uwzględnienia Polski).
Kobiety mają tam 9-proc. udział wśród prezesów i dyrektorów generalnych, a biorąc pod uwagę wszystkie wysokie stanowiska (w tym członków zarządów i dyrektorów), ten udział jest dwukrotnie większy. Wiele z tych 18 proc. top menedżerek może być przykładem modelowych karier. Jednak aż 60 proc. z nich ocenia, że awansowałyby szybciej, gdyby były mężczyznami. Tylko 36 proc. dyrektorek i prezesek twierdzi, że płeć nie ma znaczenia w drodze na szczyt firmowej hierarchii. (A tak z kolei uważa niemal dwie trzecie mężczyzn na wysokich stanowiskach).
Wyniki badania wskazują, że opinia 60 proc. menedżerek ma solidne podstawy – tylko w połowie firm panuje przekonanie, że kobiety mają umiejętności potrzebne na wysokim stanowisku menedżerskim i tylko w 38 proc. uważa się, że kobiety są tak samo skłonne do ryzyka i równie nakierowane na awans albo podwyżkę jak mężczyźni.
Podobny wynik pokazuje polskie badanie „Manager w szpilkach", którym w lutym br. firma rekrutacyjna HRK objęła 137 kobiet na stanowiskach menedżerskich (z czego 25 proc. na stanowiskach dyrektorów i 5,4 proc. szefów firm. Aż dwie trzecie (ponad 65 proc.) badanych uważa, że w wielu firmach o awansie nadal decyduje płeć, a konkretnie płeć męska. Podobnie jak w globalnym badaniu IBM, także w Polsce, kobiety wskazują na stereotypy utrudniające im karierę – w tym przekonanie, że nie mają odpowiednich kompetencji do zajęcia kierowniczego stanowiska, a w niektórych branżach kobiety nie dadzą sobie rady.
