Kiedy epidemia wkroczyła na dobre do Europy, Trybunał w Luksemburgu wydłużył terminy procesowe i odwołał do 3 kwietnia rozprawy (pewnie to przedłuży), ale uczynił wyjątek dla pytania sędziego Igora Tulei, jednego z szermierzy sędziowskiej kontestacji przeciw obecnemu rządowi. Orzekł, że sprawa, jaką Tuleya prowadzi, nie ma związku z prawem unijnym. Natychmiast po tym wyroku kierownictwo Iustitii ogłosiło, że najważniejsze jest stwierdzenie TSUE, by przepisy krajowe nie narażały sędziów na dyscyplinarki z powodu wystąpienia z pytaniem do Luksemburga i nadzieję, że to nie koniec sporów przed owym forum.
To prawda, sędzia ma jak każdy prawo do błędu. Pytanie, ile błędów można tolerować w tym zawodzie? I jak mocno podgrzewać spór, gdy szaleje epidemia.
Nie będę wchodził w spór z wyraźnie upolitycznionymi sędziami posługującymi się swego rodzaju nowomową: „niezależność, niezawisłość", gdy brak dowodu na naciski na sędziów, a z drugiej strony na jakąś lękliwość sędziów. Jeśli tacy są, to sami powinni czym prędzej zmienić zawód, bo na sędziów się nie nadają.
Czytaj także: Koronawirus: władze sądów oszczędzają sędziów i pracowników
Jeśli w tych trudnych dniach mamy myśleć o sądach, to ciśnie się na usta pytanie, dlaczego np. Sąd Najwyższy drugi raz przesuwa termin posiedzenia wyborczego kandydatów na pierwszego prezesa wyznaczony ustawą? Jakby sędziowie SN nie mieli pustych sal w wielkim gmachu SN, tak by bez ryzyka większego niż na poczcie czy w osiedlowym sklepiku przeprowadzić te wybory. W tym czasie pracownicy poczty, służb komunalnych i publicznych, sprzedawcy sklepowi, nie mówiąc o pielęgniarkach i lekarzach, pracują – póki sił im starcza.
