Zuzanna Dąbrowska: Porozumienie może puścić linę

Gdyby więc polityczna decyzja zapadła i PiS postanowiło ratować Zjednoczoną Prawicę, „cofając się na z góry upatrzone pozycje", ruch byłby prosty. Dymisje wyrzuconych stronników Adama Bielana, zwołanie Rady Koalicji i pokazanie jednolitego frontu.

Tak się jednak zapewne nie stanie. Trzeba byłoby bowiem poświęcić rozłamowców od Bielana, a to w polityce nie zdarza się często. Nie z powodu nadmiernej szlachetności, ale z powodu prostego rachunku: żaden inny rozłamowiec nie zaufałby już partii, która obcina głowy własnym janczarom.

Ale – z drugiej strony – PiS nie wydaje się gotowe, by ginąć za Gryglasa i Żalka. Łatwo ich zastąpić w resortach. Tak wskazywałby inny rachunek: straci się wiceministrów, ale zachowa cały rząd, przynajmniej przez pewien czas. Tyle że proste kalkulacje zawodzą, bo ustąpienie pola oznaczałoby, że od tej pory to Jarosław Gowin kręci Zjednoczoną Prawicą.

Ustąpić więc nie można, choć pewnie by należało. Pozostaje wywieranie presji i ciągłe testy.

Najbliższy już podczas posiedzenia Senatu, które zaczyna się we środę. Sytuacja jest niebezpieczna dla opozycji, która nie może sobie pozwolić na stratę choćby jednego głosu w sprawie „wyrażenia zgody na wybór Piotra Wawrzyka na stanowisko rzecznika praw obywatelskich". Brak dyscypliny w tej sprawie byłby kompromitacją opozycji. A jak zagłosuje dwóch senatorów Porozumienia, Józef Zając i Tadeusz Kopeć, którzy poparli w oświadczeniu parlamentarzystów Jarosława Gowina? Zagłosują z PiS? Wiedzą, że byłby to dla Bielana świetny pretekst.

Polityka to ciągłe rachunki, analizy, ale i emocje. Świetnie gra na nich Jarosław Kaczyński, ale kilka razy zdarzyło mu się pomylić – nie docenił chyba uporu, przywiązania do idei czy po prostu godności ludzi, którzy odchodzili z PiS – takich jak Marek Jurek czy Paweł Kowal. Powinien więc wsłuchać się w to, co mówią zwolennicy Gowina. Może dosłyszy, że już im się nie chce ciągnąć tej liny. Co będzie, jak puszczą?