Migalski: Rewolucja będzie trwać. Nie ma już odwrotu

Bez względu na to, kto wygra jesiennie wybory parlamentarne, podział polityczny i walka ideologiczna będą się pogłębiać. Bo od 2015 roku na trwałe weszliśmy w fazę wojny konserwatyzmu z liberalizmem i żadna ze stron nie jest w stanie jej zatrzymać. O ile okres III RP był de facto czasem ideowego kompromisu, o tyle przyszłość będzie zdeterminowana przez wojnę kulturową, nawet jeśli poszczególni gracze chcieliby z niej zrezygnować.

Wbrew powszechnej opinii III RP nie była państwem rozrywanym poważnym konfliktem ideologicznym. Po wstępnej fazie trwającej do 1991, a najwyżej 1993 roku, kiedy to młode państwo kształtowało swoje ideowe fundamenty, w Polsce zapanował pewien konsensus co do ram ideologicznych i politycznych, w których demos powinien się poruszać. W kontekście polityki zagranicznej wyznaczały je nasze aspiracje wstąpienia do NATO i UE, a w sensie ustrojowym – pragnienie takiego ułożenia relacji wewnętrznych, by łączyć pewien konserwatyzm społeczeństwa z wymogami liberalnej demokracji. To właśnie wówczas wypracowano zgniły kompromis w sprawie aborcji, który trwa do dziś, a także pozycję Kościoła i jego obecności w życiu publicznym.

Również inne sprawy ze sfery aksjologii i ekonomii znalazły wówczas, we wczesnych latach 90., swoje kompromisowe i przestrzegane przez wszystkich kształty. Ograniczano rolę państwa, poszerzano zakres wolności gospodarczej, a jednocześnie nie dyskutowano o prawach gejów, eutanazji, legalizacji narkotyków i wszystkich innych zachodnich „modach".

Nihilizm Tuska...

Jak wyglądało to w praktyce? Tak, że postkomuniści zabiegali o poparcie Kościoła w sprawach integracji europejskiej i nie za bardzo naruszali tradycjonalistyczne zwyczaje polityczne, jak obecność księży na uroczystościach państwowych czy w szkołach, a prawica – nawet ta skrajna – akceptowała zachodni kierunek polityki zagranicznej i liberalne rozwiązania w gospodarce. Cimoszewicz, Miller czy Kwaśniewski byli gwarantami pronatowskich aspiracji Polski, a Kaczyński jako ministra finansów obsadził w swoim rządzie ultraliberałkę. Wszyscy przestrzegali norm i zachowań mieszczących się w ramach zgniłego liberalnego porządku demokratycznego.

Zwieńczeniem tego myślenia były rządy PO, a zwłaszcza polityka Donalda Tuska, ujęta w bon mocie o ciepłej wodzie w kranie. Na początku wcale nie drażniła – raczej wyrażała powszechną opinię o tym, czym winna być działalność rządu i zadania państwa. Tusk, jedyny obok Kaczyńskiego prawdziwy nihilista, zrozumiał, jak bardzo ograniczone są możliwości polityka i jak bardzo znikoma jego rola. Być może wpływ na to miało jego historyczne wykształcenie; być może dojrzewanie w Gdańsku, gdzie historię kilka razy spuszczono z łańcucha.

Politykę Tuska można postrzegać jako odpowiedź wnikliwego historyka na przedmiot swych obserwacji. Wyciągnął z tego prosty wniosek – należy kontynuować bezideowość III RP, ograniczyć ingerencję państwa w życie obywateli, zapewnić im jakąś formę bezbolesnej koegzystencji i ułatwić życie ludziom o różnych porządkach moralnych. Dlatego czasami bywał progresywny, a czasami konserwatywny, kokietował walką z kibolami, sprzedawcami dopalaczy, pedofilami, ale nic w tej sprawie nie robił. Deklarował, że nie będzie klękał przed biskupami, ale żył w dobrej komitywie z Kościołem. Był dzieckiem bezideowej III RP i – jednocześnie – jej patronem. Aż postanowił przenieść się do Brukseli, gdzie to pojmowanie polityki jest czymś oczywistym.

Na stanowisku szefa partii i rządu zastąpiła go Ewa Kopacz, która nic z tego nie rozumiała, i zaczęła na poważnie ideologiczną wojenkę pod lewicową flagą, która dla partii walczącej o miano ulubionej formacji Polaków musiała zakończyć się klęską. Szybko zastąpił ją w roli przewodniczącego PO Grzegorz Schetyna, który znał modus operandi Tuska, i rychło skorygował kurs Platformy, ale było już za późno.

...i Kaczyńskiego

Od 2015 roku zaszła poważna zmiana. Zaczęła się wojna kulturalna, której cyniczny Kaczyński nie chciał, ale musiał poprowadzić. Piszę o cynizmie prezesa PiS nie w kategoriach nagany, ale raczej pochwały. Miał go na tyle dużo, że potrafił świetnie odnaleźć się w ramach bezideowej III RP – najpierw wspierając Lecha Wałęsę, wiedząc w tamtym czasie o nim dokładnie to samo, co dziś bulwersuje jego zwolenników; wspierając rząd Jana Olszewskiego, by zaraz po jego obaleniu ruszyć do rozmów z Hanną Suchocką o wejściu do jej gabinetu; doradzając swemu bratu, by wszedł do rządu AWS i UW, by natychmiast potem uderzać w ów gabinet i jego szefa.

Obaj bracia Kaczyńscy wykazywali się przez lata charakterystyczną dla III RP dawką pragmatyzmu, by przypomnieć, że prezydentura Lecha Kaczyńskiego skończyła w 2010 roku zaprosinami gen. Jaruzelskiego do prezydenckiego samolotu, którym Kaczyński miał lecieć na obchody zakończenia II wojny światowej do Moskwy, a walka Jarosława Kaczyńskiego o prezydenturę zaczęła się w 2010 roku od pochwał pod adresem Edwarda Gierka i Józefa Oleksego, gdy potrzeba było lewicowych głosów.

Tylko ślepi wyznawcy prezesa PiS widzą w nim niezłomnego i odwiecznego wroga postkomunizmu, zapominając o jego poparciu dla Okrągłego Stołu, wyborów czerwcowych, otaczaniu się byłymi PZPR-owcami, a nawet agentami SB. Kaczyński był przez lata takim samym nihilistą jak Tusk. Za co zresztą należą mu się pochwały.

Ale wszystko to skończyło się w 2015 roku. Od tamtego czasu weszliśmy w okres wojny kulturalnej, która zaostrza się. Obecne rządy PiS są o wiele bardziej zideologizowane, niż były te sprzed dekady. Zmiany ideologiczne obejmują wszelkie dziedziny życia – media, politykę historyczną, ekonomię, politykę zagraniczną. Dziś szefem MSZ w rządzie PiS nie mógłby być Stefan Meller, a ministrem finansów Zyta Gilowska. Obecnie telewizja rządowa nie jest zarządzana przez powolnego i ideowo bliskiego, ale jednak bezpartyjnego Bronisława Wildsteina, ale wprost przez partyjnego funkcjonariusza.