Raport analizuje warunki i jakość pracy w 41 krajach świata ( w tym w Unii Europejskiej, USA i krajach Ameryki Łacińskiej) obejmując swoim zasięgiem 1.2 mld pracowników. Jego autorzy zaznaczają, że chociaż warunki pracy różnią się między poszczególnymi krajami, to częste jest narażenie pracowników na fizyczne zagrożenia w tym na wysoką temperaturę, czy głośny hałas.

W wielu krajach problemem są też długie godziny pracy- co prawda średni tygodniowy czas pracy unijnych pracowników wynosił w zeszłym roku 40,2 godziny w tygodniu ( w Polsce 40,9 godzin- wobec 40-godzinnej normy) ale 15 proc. z nich poświęca obowiązkom zawodowym ponad 48 godzin tygodniowo. Mogą się pocieszać, że w Azji – w Chinach czy w Korei Płd. ten odsetek sięga 40 proc. zaś w Turcji -prawie 60 proc.

Dłuższym godzinom pracy sprzyja nierzadko wykonywanie obowiązków z domu- jednak Polska zalicza się do państw z najniższym udziałem zdalnej telepracy(wykonuje ja poniżej 20 proc. pracowników) Rekordzistami są kraje skandynawskie i Holandia gdzie co trzeci z zatrudnionych pracuje poza biurem.

W wielu krajach pracowników niepokoi też brak stabilności zatrudnienia- co szósty z pracowników Unii obawia się utraty pracy w najbliższym półroczu (Polacy w różnych tegorocznych badaniach wykazują się największym optymizmem- tylko niespełna co dziesiąty obawia się zwolnienia.

Co ciekawe, 70 proc. pracowników na świecie pozytywnie ocenia podejście menedżerów w swej firmie, sposób organizacji pracy- na złe traktowanie,lobbing narzeka tylko 12 proc.

Ocena i jakość pracy zależy od poziomu kwalifikacji pracowników- wszędzie na świecie ci gorzej wykształceni mają mniej możliwości rozwoju swoich umiejętności- także w praktyce. W krajach Unii 72-84 proc. badanych uczy się nowych rzeczy w pracy a 41 proc. uczestniczy w szkoleniach organizowanych przez pracodawcę. W Polsce ten odsetek wynosi ok. 38 proc. i jest jednym z niższym w Unii.