Radca prawny występował w postępowaniu jako pełnomocnik pozwanej a także jako świadek podczas rozprawy.
Powód złożył skargę do Okręgowej Izby Radców Prawnych wskazując, że podwójna rola radcy prawnego w postępowaniu jest niedopuszczalna.
Wskazał, że narusza to art. 22 f) sprzed 2015 r. zasad etyki, zgodnie z którym radca prawny nie może prowadzić sprawy ani udzielić w jakiejkolwiek formie pomocy prawnej, jeżeli złożył w tej sprawie zeznanie jako świadek lub wystąpił w sprawie jako biegły.
Sądy koleżeńskie dwóch instancji uznały, że radca naruszył nie tylko zasady etyki, ale także przepisy ustawy o radcach prawnych.
Na skutek powyższych ustaleń radca prawny został ukazany naganą oraz obciążony kosztami procesu.
Kasację do Sądu Najwyższego złożył obrońca radcy prawnego, twierdząc, że nie doszło do przewinienia, ponieważ obowiązkiem zasadniczym dla pełnomocnika jest dbać o interesy jego klienta. Wskazano także, że jako świadek zeznawał na rzecz swojej klientki.
Ponadto, obrońca radcy prawnego dostrzegł kolizję przepisów dotyczących dobrego imienia radcy prawnego i działania na korzyść klienta. Jego zdaniem naruszono art. 3 ust. 2 ustawy o radcach prawnych ( zachowanie zasad staranności) i art. 16 ust. 1 zasad etyki.
Sąd Najwyższy uchylił wyrok Wyższego Sądu Dyscyplinarnego utrzymując jednak w mocy karę nagany wymierzoną przez sąd I instancji.
Sąd Najwyższy nie podzielił twierdzeń obrońcy radcy prawnego, poza argumentem, że skarga została złożona przez osobę, która nie była do tego uprawniona.
SN wskazał, że nakaz czynienia wszystkiego co najlepsze dla swojego klienta nie jest bezwzględny. Nie można bowiem łamać tajemnicy zawodowej.
Wyrok z dnia z 8 czerwca 2017 r., sygnatura akt: SDI 18/17
