Krecika poznałem na początku lat 90. Jako Piotr Matejski był klerykiem jezuickim, widywaliśmy się w Krakowie, potem on skończył historię na Uniwersytecie Jagiellońskim. O tym, że jest jezuitą, powiedział znajomym z roku dopiero przy okazji pisania pracy magisterskiej. Notabene o czym mógł pisać pobożny jezuita? Jakże o czym? „Przygotowania Niemiec do napaści na Związek Radziecki 1939–1941". Szliśmy jakiś czas potem przez Bory Tucholskie i Kret stanął jak wryty. – Świekatowo – wskazał ręką jak zahipnotyzowany. – Tędy szła na Stalingrad 6. Armia gen. Paulusa.
Nie wiem zresztą. czy tamtędy szła, może to nie ta armia, Kret by wiedział, ja mogłem pomieszać, a teraz nie ma kogo spytać. „Masz tak samo, że jak czytasz kolejną książkę o Napoleonie czy Hitlerze pod Moskwą, to myślisz, że tym razem im się uda, że dojdą?" – spytał kiedyś z diabelskim ognikiem w oczach. Tak, Kreciku, skąd wiedziałeś? Był on nie tylko kopalnią wiedzy, ale i jednym z najdow...
- E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- Dostęp do wszystkich treści rp.pl
- Aplikacja na smartfon i tablet
- Specjalistyczne dodatki i newslettery
- Dedykowane oferty dla prenumeratorów
