Amerykanie, których wtedy spotykałem, nie mieli wątpliwości, że są dziećmi i uczestnikami największej demokracji świata, jedynej potęgi gospodarczej, państwa, które stoi na straży światowego porządku. Emanowała z nich siła i duma, a przede wszystkim poczucie porządku, w którym ich kraj o niewyczerpanych zasobach jest najważniejszym punktem odniesienia dla globalnych standardów w polityce i ekonomii. Ameryka broniła wolności i odbierała wolność. Ameryka uruchamiała bądź zatrzymywała systemy gospodarcze narodów. Ameryka kształciła elity. Do Ameryki – jak do źródła wszelkiej wiedzy i jedynej oazy spokoju – ciągnęli intelektualiści, dysydenci i bojownicy przegranej sprawy z całego świata. Ameryka miała być z czego dumna, a Amerykanie mogli myśleć o sobie jako o wybrańcach fortuny.