W sprawie zawisłej w Trybunale Konstytucyjnym pod sygn. akt SK 19/15 skarżąca, mieszkanka województwa dolnośląskiego, domaga się stwierdzenia niezgodności przepisu art. 41 ust. 2 ustawy z 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze z art. 2, a także z art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W skardze wykazywano, że zaskarżony przepis bezpodstawnie ogranicza prawo skarżącej, ale również całej kategorii podobnych jej podmiotów do obrony ich słusznego interesu w postępowaniu koncesyjnym, w zakresie oznaczonym w art. 21 prawa geologicznego i górniczego (dalej też: ustawa). Chodzi tu o krąg właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości przyległych do obszaru górniczego, którego dotyczy postępowanie koncesyjne, czyli tzw. terenów górniczych. Przypomnieć tu należy ustawową definicję „terenu górniczego". Jest to w myśl art. 6 ust. 1 pkt 15 ustawy „przestrzeń objęta szkodliwymi wpływami robót górniczych zakładu górniczego". Zaskarżony przepis arbitralnie wyłącza wszystkie te podmioty z postępowania koncesyjnego, odmawiając im – z obrazą art. 28 kodeksu postępowania administracyjnego – przymiotu strony. Skarga konstytucyjna uwypuklała w tym kontekście fakt, że aktualna regulacja pogarsza sytuację prawną właścicieli terenów przyległych do obszaru górniczego w porównaniu z unormowaniem poprzednim. Pod rządem prawa geologicznego i górniczego z 4 lutego 1994 r. w postępowaniu koncesyjnym mógł brać udział każdy, komu przysługiwał przymiot strony na podstawie art. 28 k.p.a., a w tym także – z oczywistych względów – właściciele terenów przylegających do danego obszaru górniczego.
Merytoryczne rozpoznanie trwa
Skarga konstytucyjna w przedstawionej sprawie została formalnie przyjęta do rozpoznania. Już w 2015 r. Trybunał Konstytucyjny odebrał w przepisanym trybie stanowiska wszystkich uczestników postępowania, a w tym prokuratora generalnego oraz rzecznika praw obywatelskich. Oba te organy przyłączyły się – z różnych zresztą pozycji – do wniosków skargi konstytucyjnej.
Mimo upływu niemal czterech lat od wniesienia ww. skargi nadal nieznany jest termin rozstrzygnięcia sprawy w drodze oczekiwanego przez skarżącą orzeczenia Trybunału. Pozostaje ona wciąż w tzw. rozpoznaniu merytorycznym, jak niezmiennie informują właściwe służby Trybunału.
Czytaj też:
