Albo inne referendum: każdy ma prawo przejść na emeryturę w wieku 40 lat z gwarantowanym godziwym świadczeniem. Albo jeszcze inne: państwo ma spłacić kredyty za wszystkich kredytobiorców.
Pytanie: jak zagłosowaliby Polacy? Ja stawiałbym, że na każde z tych pytań ok. 80 proc. głosów padłoby na „tak". Jakieś 20 proc. głosujących inaczej albo zostałoby wyzwane od złodziei i obcych agentów, albo litościwie odwiezione na kurację do kliniki psychiatrycznej. A pod strzechami zapanowałaby powszechna radość.
Są jednak inne, mniej szczęśliwe narody, które nadal tkwią w okowach ciemnoty, zabobonu i w pętach założonych im przez banksterów oraz kłamliwych ekonomistów. Niestety, nie są wówczas w stanie podejmować dobrych decyzji. Blisko 80 proc. Szwajcarów odpowiedziało właśnie „nie" na pytanie, czy państwo ma zagwarantować każdemu obywatelowi dochód w wysokości 2,5 tys. franków.
Propozycja minimalnego gwarantowanego dochodu ma racjonalne jądro. Jest to pomysł na znaczne uproszczenie systemu zabezpieczenia społecznego – jeśli państwo zapewniłoby taki dochód, można byłoby w ogóle zlikwidować kosztowną biurokrację opieki społecznej i zasiłki dla bezrobotnych. Liberał Milton Friedman proponował, aby zrobić to z pomocą podatków: kwota wolna w PIT stanowiłaby właśnie ów gwarantowany dochód, a osoby nieosiągające nawet tej kwoty płaciłyby „ujemny podatek", czyli otrzymywałyby od rządu czek uzupełniający dochody do tego poziomu. Pomysł taki broniłby się wówczas, gdyby gwarantowany dochód odzwierciedlał rzeczywiste minimum niezbędne do przeżycia, nie stanowiąc w żadnym razie atrakcyjnej alternatywy dla dochodu z normalnej pracy.
W Szwajcarii zaproponowano coś innego: lewaccy intelektualiści zażądali w referendum minimalnego dochodu na takim poziomie, by człowiek mógł swobodnie decydować, czy w ogóle chce mu się pracować, czy też woli swoje życie spędzić inaczej. Na koszt chciwych i głupich, którzy nie skorzystają z tej hojnej oferty i nadal będą harować.
