Co zostało z imperium króla bawełny

Ów nadmiar obrazów łączy w całość właśnie muzyka. W XIX-wiecznych epizodach słychać w niej uporczywy stukot włókienniczych maszyn, który cichnie, gdy fabryka upadła po 1989 roku. Wtedy wraz z przemianami pojawiają się echa jazzujące, a nawet elementy rapowania tekstu.

Kompozycja Rafała Janiaka jest trudna dla śpiewaków, ale przyjazna ich głosom, a starannie dobrani soliści premierowej obsady jeszcze dodają jej wartości. Potrafiła to zwłaszcza Małgorzata Walewska jako Zofia – postać o wielu twarzach, od XIX-wiecznej feministki po włókniarkę z PRL-u, na przemian realna i symboliczna. Każdemu takiemu wcieleniu nadawała indywidualny rys.

Stanisław Kierner jest zarówno Izraelem Poznańskim, jak potem, w czasach bardziej współczesnych, Dyrektorem, który musi stawić czoła zbuntowanym robotnikom, a po przemianach przed sądem broni wizji ożywienia upadłej manufaktury kosztem zwolnienia wszystkich robotników. W tym drugim wcieleniu jest zdecydowanie bardziej przekonujący.

Efektownie śpiewa kontratenor Jan Jakub Monowid w symbolicznej roli Konia-Marynarza, którego pojawianie się w różnych sytuacjach nie ułatwia ogarnięcia tej opowieści. Tym bardziej że jest jeszcze koń w wizualizacji i koń żywy zmuszony przez moment do wejścia na scenę. Reżyser Waldemar Zawodziński nadał bowiem tej operze inscenizacyjnego rozmachu, ale oprócz obrazów fascynujących teatralnie zdarzyły mu się pomysły banalne. Nie znalazł też sposobu, by diaboliczność kolejnej symbolicznej postaci – Przybysza (Michał Barczak) nie wyrażała się wyłącznie poprzez zestaw pretensjonalnych gestów.

Prawdziwą wartość „Człowieka z Manufaktury" potwierdziłaby zaś kolejna inscenizacja w innym teatrze, wtedy, gdyby ta opera oderwała się od konkretu swego miasta i nabrała cech uniwersalnych. Czy tak się zdarzy, nie wiadomo. Na razie w maju opera przemieni się w widowisko plenerowe, wystawione wśród budynków Manufaktury, dawnego imperium Izraela Poznańskiego.