Zespół naukowców z Zakładu Biostatystyki i Medycyny Translacyjnej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi pracuje nad stworzeniem programu komputerowego do pomiaru i modyfikacji stężenia glukozy we krwi w czasie rzeczywistym. Umożliwi on przetwarzanie danych z czujników stosowanych przez pacjentów chorych na cukrzycę typu I - i pomoże w ustabilizowaniu zmienności glikemii.
Obecnie zaczyna się zwiększać przepaść pomiędzy naukami podstawowymi - które dążą do zgłębienia mechanizmów biologicznych i przyczyn chorób - a tym, co faktycznie jest stosowane w praktyce klinicznej. Medycyna i badania translacyjne mogą jednak tę przepaść zniwelować - pokazując, iż rzeczy, które naukowcy robią w laboratoriach czy przy komputerach (opracowując przy tym olbrzymie ilości danych) - są faktycznie wykorzystywane w terapii lub diagnostyce.
Łódzki zespół, który łączy specjalistów z kilku dziedzin – lekarzy, statystyków, informatyków oraz bioinformatyków - prowadzi badania statystyczne i informatyczne, wykorzystując różnego rodzaju dane medyczne. Wśród nich są badania dotyczące diabetologii. Konkretnie chodzi o analizę sygnałów, czyli analizę tego, jak zmienia się stężenie glukozy we krwi u pacjentów chorych na cukrzycę typu I, które mierzone jest w sposób ciągły przez bardzo długi czas.
Jest to zdobycz technologiczna ostatnich lat, pozwalająca na zastąpienie lub uzupełnienie uciążliwych i bolesnych dla pacjentów pomiarów stężenia glukozy we krwi, dokonywanych za pomocą glukometru. Pacjent zamiast kłuć się w palec, może mieć w sobie sensor, który mierzy stężenie glukozy co kilka minut. W efekcie, każdego dnia pacjent uzyskuje nie pojedyncze zapisy stężenia cukru, ale ich szereg - sygnał, który pokazuje, jak na przestrzeni całego dnia co kilka minut zmieniała się glikemia.
Dzięki temu, lekarze i pacjenci mają bardzo dobry, pełny wgląd w to, co z pacjentem się działo - ale też niestety generowanych jest tyle danych, że standardowe sposoby opisywania takiego szeregu za pomocą prostych miar matematycznych stają się niewystarczające, brakuje wiarygodnej, wykorzystywanej klinicznie metody pozwalającej powiedzieć, że dany pacjent ma niestabilną glikemię w czasie, co może wiązać się z różnego rodzaju powikłaniami i co można zrobić, by zatrzymać tę niestabilność, czyli zmianę stężenia glukozy w czasie.
