Odpowiedź centrali ZUS z 11 lutego 2010 r. na pytanie "RZ-Online" dotyczące przedłużenia zwolnienia chorobowego przez ciężarną przebywającą za granicą

Zgodnie z § 5 i 5a) [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=79145]rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 27 lipca 1999 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 65, poz. 742, ze zm.[/link]), [b]w przypadku niezdolności do pracy orzeczonej za granicą dokumentem do wypłaty zasiłku chorobowego jest przetłumaczone na język polski zaświadczenie zagranicznego zakładu leczniczego lub zagranicznego lekarza[/b]:

- wystawione na blankiecie z nadrukiem określającym nazwę zagranicznego zakładu leczniczego lub imię i nazwisko zagranicznego lekarza, opatrzone datą wystawienia i podpisem,

- określające początkową i końcową datę tej niezdolności.

[b]Nie wymaga się od ubezpieczonego przetłumaczenia na język polski zaświadczenia lekarskiego wystawionego na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej[/b], państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, w języku urzędowym tego państwa.

Zasady unijnej koordynacji w zakresie świadczeń pieniężnych z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą i macierzyństwem, a także wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową normują postanowienia rozporządzeń Rady (EWG) numery: 1408/71 z 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób pracujących na własny rachunek oraz do członków ich rodzin, przemieszczających się w granicach Wspólnot oraz 574/74 z dnia 21 marca 1972 r., dotyczącego wykonywania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408171.

Zgodnie z art. 19-22a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 osobie podlegającej ustawodawstwu jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej świadczenia pieniężne w razie choroby i macierzyństwa przysługują zgodnie z ustawodawstwem tego państwa (zwanego dalej "państwem właściwym") także w przypadku, gdy przebywa lub mieszka w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Jeżeli w okresie choroby ubezpieczony uzyskał prawo do świadczeń na podstawie ustawodawstwa państwa właściwego, powraca lub przenosi miejsce zamieszkania do innego państwa członkowskiego, wypłaty świadczeń dokonuje się pod warunkiem, że instytucja właściwa zobowiązana do wypłaty świadczenia zgodzi się na powrót lub przeniesienie.

Sposób postępowania przy składaniu wniosku o przyznanie prawa i wypłatę świadczeń pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa określa art. 18 powołanego rozporządzenia nr 574/72. Zgodnie z tym przepisem [b]ubezpieczony, który jest niezdolny do pracy w czasie pobytu lub zamieszkania w innym państwie członkowskim otrzymuje zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy na zasadach określonych dla ubezpieczonych w tym państwie.[/b]

Zaświadczenie o niezdolności do pracy wydane przez lekarza leczącego w miejscu zamieszkania lub pobytu chorego, jest zobowiązany przedstawić instytucji miejsca pobytu (zamieszkania). Instytucja miejsca pobytu (zamieszkania) przekazuje zaświadczenie lekarskie do instytucji właściwej w państwie, w którym osoba zainteresowana podlega ubezpieczeniom społecznym.

Zatem przepisy o unijnej koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego nie wymagają by osoba, która jest niezdolna do pracy w czasie pobytu w innym państwie członkowskim UE musiała wracać do państwa, w którym podlega ubezpieczeniom społecznym, wyłącznie w celu uzyskania w tym państwie zaświadczenia lekarskiego.

Na podstawie zaświadczenia wystawionego w Wielkiej Brytanii, o ile spełnione są warunki określone w § 5 powołanego rozporządzenia, ustalone zostanie prawo do świadczeń z tytułu choroby zgodnie z polskimi przepisami. [b]Ubezpieczona nie ma obowiązku przetłumaczenia tego zaświadczenia na język polski.[/b]

Polska instytucja właściwa ustalająca prawo do świadczenia przyjmuje, że zaświadczenie lekarskie zostało jej dostarczone w dniu, w którym uprawniony przedłożył je w instytucji miejsca pobytu. Data ta ma istotne znaczenie dla ustalenia, czy uprawniony dotrzymał określonego polskim ustawodawstwem terminu na dostarczenie zaświadczenia lekarskiego.

Przepisy polskie określają, że zaświadczenie lekarskie służące do wypłaty zasiłku chorobowego ubezpieczony jest zobowiązany dostarczyć płatnikowi zasiłku nie później niż w ciągu 7 dni od daty jego otrzymania.

Za niedostarczenie zaświadczenia lekarskiego w określonym terminie stosuje się sankcję obniżenia o 25 % wysokości zasiłku począwszy od ósmego dnia orzeczonej niezdolności do pracy do dnia dostarczenia zaświadczenia lekarskiego. Sankcji tej nie stosuje się wówczas, gdy niedostarczenie zaświadczenia nastąpiło z przyczyn niezależnych od ubezpieczonego.

W przypadku gdy ubezpieczona będzie przedkładała zaświadczenie lekarskie instytucji miejsca pobytu (instytucji brytyjskiej), data w której zaświadczenie zostało przedłożone tej instytucji będzie zatem wiążąca dla ustalenia, czy należy zastosować tę sankcję.

[ramka][b]Poniżej adres instytucji brytyjskiej pełniącej rolę instytucji miejsca zamieszkania (pobytu):[/b]

Department for Work and Pensions,