Zgodnie z art. 29 kodeksu pracy, miejsce wykonywania pracy stanowi jeden z istotnych elementów umowy o pracę. Ogólnie pod pojęciem tym rozumie się jednostkę przestrzeni, w której pracownik stale świadczy pracę. Strony stosunku pracy mają dużą swobodę w określaniu miejsca pracy.
W myśl wyroku Sądu Najwyższego z 1 kwietnia 1985 r. (I PR 19/85), pod pojęciem miejsca pracy rozumie się: bądź stały punkt w znaczeniu geograficznym, bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić świadczenie pracy.
W przytoczonym orzeczeniu Sąd Najwyższy podkreśla konieczność odróżnienia „miejsca pracy” od „siedziby pracodawcy”. Pojęcia te nie mogą być ze sobą utożsamiane, chociaż w praktyce mogą się, w określonych sytuacjach, pokrywać.
W sytuacji prawidłowego wskazania miejsca wykonywania pracy, realizacja na polecenie pracodawcy zadań poza takim miejscem ma charakter podróży służbowej, z tytułu której pracownikowi przysługują świadczenia określone w odrębnych przepisach.
Sposób określenia w umowie o pracę miejsca wykonywania pracy uzależniony jest przede wszystkim od charakteru prowadzonej przez pracodawcę działalności, rodzaju powierzonej pracownikowi pracy, a także specyfiki świadczenia określonej rodzajowo pracy.
