Dzieło Pablo Picassa „Sen" zostało sprzedane na aukcji za 155 mln dolarów, co jest drugą najwyższą transakcją na rynku sztuki. Dzieło kupił znany inwestor Steven Cohen. Takie inwestycje w ogóle się opłacają?

Andrzej Starmach:

Na razie wartość najbardziej znanych dzieł nieustająco idzie w górę. Podobnie jest z całym rynkiem sztuki – jego wartość rośnie, czyli cały czas na dziełach się zarabia. Jestem jednak przeciwnikiem traktowania sztuki tylko i wyłącznie jako przedmiotu inwestycji. Z tym że zdarzają mi się czasem klienci, którzy wręcz proszą o gwarancje zarobku na wybranym dziele.

I co pan im odpowiada?

Proszę ich wtedy o gwarancję na jakieś akcje na giełdzie, na których na 100 procent zarobię.

Sztukę kolekcjonuje się więc dlatego, że się ją lubi, czy dlatego, że można na niej zarobić?

Nie od dzisiaj sztukę traktuje się jako inwestycję. Już w XVIII w. powstały najsławniejsze domy aukcyjne, czyli londyńskie firmy Sotheby's i Christie's. A wcześniej np. Medyceusze za pomocą sztuki budowali potęgę swojego rodu. Sztuka zawsze była więc gdzieś pomiędzy umiłowaniem piękna a lokatą kapitału.

Dziś nie zapomnieliśmy trochę o tym pięknie? Czy równowaga nie została trochę zachwiana?

Oczywiście co jakiś czas zdarzają się jakieś spektakularne transakcje przeprowadzane przez różne fundusze inwestycyjne, ale tak naprawdę potęgę sztuki budują prawdziwi kolekcjonerzy, którzy nie kupują jej wcale z myślą o szybkim zysku. Zawsze przestrzegam swoich klientów: kupujcie sztukę dla piękna, a jeśli przy okazji da się na niej zarobić, to dobrze. Ale to nie zarobek ma być najważniejszy. Dziś na świecie codziennie jest organizowanych kilkadziesiąt aukcji i zdecydowana większość wystawianych na nich dzieł wciąż jest kupowana przez zwykłych miłośników piękna.

A w Polsce?