Andrzej Duda wygrał już w tej kampanii parę bitew. Ale wciąż daleko mu do tryumfu w całej wojnie. I choć nadrabianie sondażowego dystansu do urzędującego prezydenta wlewa w serca jego zwolenników otuchę, to wciąż jest to raczej nadzieja na drugą turę niż na przeprowadzkę do Belwederu.

Na starcie kampanii na kandydata PiS czekało kilka zagrożeń. Pierwszym była obawa, że Duda nie będzie w stanie odróżnić się od kilkuosobowej grupy kandydatów o podobnym – z punktu widzenia mniej zorientowanych wyborców – profilu. Młodych, niespecjalnie doświadczonych, mało rozpoznawalnych i skazanych na porażkę – takich, którzy mogą sprawiać wrażenie, że ich start podyktowany jest wyłącznie partyjnymi kalkulacjami, którym przyświeca olimpijska zasada „liczy się udział".

Za tą obawą podążała następna, czy i jak Duda poradzi sobie ze zbudowaniem własnej rozpoznawalności, przekonania, że jest politykiem „pełnokrwistym", niebędącym jedynie erzacem Jarosława Kaczyńskiego. A do tego trzeba było wykonania nie tylko kilku, dość oczywistych z punktu widzenia kampanii zabiegów, m.in. ukrycia na jakiś czas prezesa PiS, ale też poddania Andrzeja Dudy sprawdzianom, jakim są konwencje i duże wystąpienia. Musiał im nie tylko sprostać, lecz zaskoczyć rywali i powątpiewających w niego obserwatorów stylem, siłą, naturalnością, ale i charyzmą.