W 1966 roku Adam Bahdaj napisał powieść o dzieciach, które są o krok od chuligańskiego życia, ale zmienia ich przybycie tajemniczego Tolka Banana. Siedem lat później Stanisław Jędryka – specjalizujący się w filmach dla młodzieży – przeniósł książkę na mały ekran. Scenariusz serialu napisał sam Bahdaj. Gdy skończyła się emisja wszystkich siedmiu odcinków, telewizja została zasypana listami od młodych widzów domagających się powtórki. „Stawiam na Tolka Banana" ponownie trafił do emisji.
Popularność zdobyła także „Ballada o Tolku Bananie", piosenka z czołówki serialu, skomponowana przez Jerzego Matuszkiewicza (m.in. „Wojna domowa", „Przygody psa Cywila", „Podróż za jeden uśmiech") do słów Adama Bahdaja. Na wycieczkach i przy ogniskach śpiewano: „Stare miał dżinsy, starą koszulę, w dziurawych kamaszach szedł. Z odwagą w sercu, z dumą na twarzy. Czy dobrze było czy źle...".
Do potocznego języka przeniknęły odzywki bohaterów. Furorę zrobiło słówko „muka", które co prawda nic nie znaczyło, ale zawsze można je było wykorzystać w sytuacji, gdy nie wiedziało się, co powiedzieć.
Słowem – Tolek Banan stał się postacią kultową. Jednak partyjni dygnitarze nie od razu się na nim poznali. Jeden z nich zadzwonił do telewizji po emisji pierwszego odcinka. „Co wy tam pokazujecie? Jakieś gangi młodzieżowe, margines społeczny, bazary... tak jakby nie było przyzwoitych organizacji młodzieżowych w naszym kraju" – tłumaczył wzburzony. Na szczęście był w tej opinii odosobniony. O czym najlepiej świadczy fakt, że serial docenili nawet krytycy radzieccy, chwaląc wychowawczy charakter „Stawiam na Tolka Banana".
W 1973 roku Stanisław Jędryka i Adam Bahdaj odebrali Nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji. Nie była to pierwsza współpraca obu panów. Wcześniej Stanisław Jędryka nakręcił trzy inne seriale na podstawie prozy Bahdaja i według jego scenariuszy: „Do przerwy 0: 1" (1969), „Wakacje z duchami" (1970) i „Podróż za jeden uśmiech" (1971).
