Aktorstwo z piłką nożną w tle

Zaczęło się od niezwykłego spotkania aktorów z różnych pokoleń. Na scenie stanął Ignacy Gogolewski (rok ukończenia 1953). „Aktor to tak niewiele. Potrafi jednak odkryć cel drugiemu, sens istnienia" – deklamował, prowokując na moment publiczność do refleksji. Podobną atmosferę wprowadziła Natalia Sikora (2010), znakomicie wykonując „Jaskółkę uwięzioną".

Marian Kociniak (1959) stwierdził, że choć pięknie śpiewa, robić tego nie zamierza.

I uraczył widzów anegdotką, jak to jego północnokoreański kolega radził sobie z zadaniem nauczenia się na pamięć „Stepów akermańskich".

Na wezwanie rektora Andrzeja Strzeleckiego – pełniącego oczywiście rolę mistrza ceremonii – stawili się Marian Opania (1964) i Wiktor Zborowski (1973), którzy z wdziękiem wykonali jeden ze swoich popisowych wspólnych numerów o dwóch artystach, którzy szli do nieba.

Była Krystyna Janda (1975) z piosenką „Ekscentrycy". Piosenką o zgubnych skutkach wizyty w muzeum napisaną do muzyki „Grande Valse Brillante" Ewy Demarczyk rozbawiła publiczność Hanna Śleszyńska (1982). Jak zwykle brawurowy i wzruszający był występ Stanisławy Celińskiej (1969). Aktorka zaśpiewała – i zatańczyła – tekst do melodii z „Greka Zorby", po czym po prostu wyznała: „lubiłam tę szkołę".

Ogromne brawa – za „Bo to się zwykle tak zaczyna" i „Bal na Gnojnej" – zebrał  Bohdan Łazuka (1961), który własne niegdysiejsze przejście ze szkoły muzycznej do teatralnej skomentował słowami: „muzyka polska nic nie straciła, a w aktorstwie nie przeszkadzam". I tym akcentem – bo jak powiedział Andrzej Strzelecki nie było chętnych, żeby wystąpić po Łazuce – koncert się zakończył.

Ale nie oznaczało to końca świątecznego dnia. Kilkadziesiąt minut po występie 19 absolwentów przed widzami stanęło 22 młodych mężczyzn – studentów oraz posiadaczy dyplomu uczelni. I odziani w stroje odpowiednie dla bohaterów opery Wojciecha Bogusławskiego zaczęli się przygotowywać do... meczu piłkarskiego między Krakowiakami a Góralami. Mimo spóźnienia Dariusza Szpakowskiego, lejącego się z nieba żaru i niesfornej wciąż wylatującej poza boisko piłki, sportowe spotkanie było profesjonalne. Zakończyło się wynikiem 2:1 dla reprezentacji Górali.

– Święto ma to do siebie, że dnia pewnego się kończy – podsumował obchody 200-lecia rektor Strzelecki.

– Ale wierzcie, że to jest taka uczelnia, na której zawsze i wiecznie jest święto. I oby tak pozostało.

Dodajmy: na następne przynajmniej 200 lat.

Czytaj w życiuwarszawy.pl