Laury dla "Tanga" i "Mewy"

Jednym z największych zaskoczeń okazał się wybór przedstawienia Teatru Telewizji – laureata tegorocznego Grand Prix. Triumfowało „Tango" Sławomira Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego. Twórca zakończył rejestrację telewizyjnej wersji spektaklu 7 października 2012 r., zmarł trzy dni później. W związku z jego nagłą śmiercią montaż i udźwiękowienie koordynował Jan Englert – odtwórca jednej z ról w spektaklu.

Opinia dla Rz" - Magdalena Cielecka

Premiera „Tanga" na deskach teatru odbyła się 29 października 2009 roku na Scenie przy Wierzbowej w Teatrze Narodowym w Warszawie. Było to drugie wystawienie tego tytułu Mrożka w karierze Jarockiego – pierwsze miało miejsce w 1965 roku w Starym Teatrze w Krakowie.

Wybitna inscenizacja

- Cokolwiek nie powiedzieć – to jedna z najwybitniejszych realizacji dramatów Mrożka w Polsce – mówi „Rz" Barbara Borys-Damięcka, szefowa telewizyjnego jury. – W teatrze niezmiennie, od czasu premiery, cieszy się uznaniem widzów. Jako człowiek telewizji preferuję spektakle wyprodukowane specjalnie dla Teatru Telewizji, bo dobrze wiem, że są przedstawienia, które robią zawrotną karierę w teatrze, a przeniesione do telewizji lub dla niej zarejestrowane – często tracą swoją siłę oddziaływania. Teatr Telewizji powinien mieć markę, którą mu nadaliśmy przez lata jego istnienia. Jednak w przypadku „Tanga" jest sprawą bardzo istotną, że jego telewizyjna wersja jest rodzajem oryginalnego spektaklu. Niezaprzeczalnym atutem przedstawienia są też znakomite role aktorskie. Przyznaję jednak, że spieraliśmy się o dwa tytuły będące – naszym zdaniem – najbliżej Grand Prix.

Niestandardowo przyznana też została nagroda im. Krzysztofa Zaleskiego „za twórczość odrzucającą stereotypy, łatwe nowinki i umocowaną w pamięci i historii, dotyczącą problemów współczesności". Wyróżnienie otrzymał zespół Teatru Telewizji za pomysł i wdrożenie w życie projektu teatru na żywo „Trzy razy Fredro" transmitowanego jednego wieczoru z trzech miast.

Zaskoczeniem nie była natomiast nagroda dla Marcina Wrony za reżyserię „Moralności pani Dulskiej" ani nagroda aktorska dla grającej tytułową rolę w tym spektaklu Magdaleny Cieleckiej (w 2007 roku za rolę Stelli w „Kolekcji" Pintera także w reżyserii Marcina Wrony otrzymała nagrodę aktorską na festiwalu Dwa Teatry). Nie były niespodzianką nagrody za role męskie dla Łukasza Lewandowskiego w „Braciach Karamazow" i Bogusława Lindy w „Bezdechu" Andrzeja Barta. Ten ostatni otrzymał także zasłużenie nagrodę za współczesny polski tekst dramatyczny.

Świetne słuchowiska

Mniej burzliwie obradowało jury radiowe, ale i ono podjęło zaskakującą decyzję. Grand Prix zostało przyznane „Mewie" Borysa Akunina w realizacji Igora Gorzkowskiego.

– Wybieraliśmy spośród świetnych słuchowisk, bo tegoroczny poziom prezentacji był naprawdę wysoki i wyrównany – wyjaśnia „Rz" Magdalena Zawadzka, przewodnicząca radiowego jury. – Wybór był trudny, ale byliśmy zgodni, że należy wyróżnić nie tylko sposób realizacji, ale i materiał literacki, stawiając na nowatorstwo formy i świeżość treści. Uwiodła nas uroda utworu Akunina podejmującego dyskurs z Czechowem. Do tego dołączyła świetna reżyseria debiutującego w radiu Igora Gorzkowskiego. Znakomicie zagrali aktorzy, słuchowisko zostało wzorowo zrealizowane.

– Debiut w radiu to wielka przygoda – przyznaje Igor Gorzkowski. – Miałem na szczęście mentorów, którzy przeprowadzili mnie bezpiecznie przez ten labirynt, szczególnie wdzięczny jestem realizatorowi – Andrzejowi Brzosce. Udało się też skompletować obsadę marzeń. Było mniej czasu niż w teatrze, ale okazało się, że radio to medium bardzo mi bliskie. Tu też wychodzi się od tekstu i potrzeba wyobraźni. A nagrody? Są przede wszystkim po to, żeby motywować do pracy.

Wiele nagród zebrała także śpiewogra „Nie uchodzi, nie uchodzi, czyli Damy i huzary" w reżyserii Macieja Wojtyszki i muzyką Jerzego Derfla. Za reżyserię słuchowiska „Prorok Ilja" według Tadeusza Słobodzianka nagrodę otrzymał Paweł Łysak.

– Ten spektakl zrobił na nas wielkie wrażenie – przyznaje Magdalena Zawadzka. – Zadziwiające, jak bardzo sprawdziła się w przypadku tej realizacji forma radiowa. I jak intensywnie oddziałuje na naszą wyobraźnię ta opowieść o tym, jak wciąż żywy jest zabobon i głupota.