Celem projektu „Wiech na 102” jest wskrzeszenie tradycji teatrzyków podwórkowych, które stanowiły w przeszłości żywy i barwny element warszawskiej kultury. Artyści – dwaj aktorzy i muzyk – posługują się przenośnym teatrzykiem. Rozstawiwszy go na wybranym podwórku lub placyku, zwołują publiczność i przedstawiają kilkudziesięciominutowy spektakl złożony z kilku scenek kukiełkowych. Przerwy między scenkami wypełniają tradycyjne warszawskie piosenki, klaunady i zapowiedzi mające po części charakter gawędy o dawnej Warszawie, niekiedy przechodzące w spontaniczny dialog z publicznością. Scenki kukiełkowe oparte są na felietonach Stefana Wiecheckiego „Wiecha”; ponadto w spektaklu wykorzystane są szmoncesy, również stanowiące ważny, a dziś nieomal egzotyczny element dawnego warszawskiego folkloru.
[wyimek][link=http://www.rp.pl/galeria/9147,1,601928.html]Zobacz galerię fotosów ze spektaklu[/link][/wyimek]
Wykorzystane w spektaklu felietony Wiecha przetwarzają w satyryczny sposób scenki rodzajowe zaobserwowane na warszawskiej ulicy i zasłyszane tam dialogi, a także rozprawy przed sądem grodzkim, które Wiech śledził jako dziennikarz. Te słynne felietony stanowią jedyny w swoim rodzaju dokument obyczajów, języka i humoru ubogich dzielnic Warszawy okresu międzywojennego. Forma teatrzyku kukiełkowego jest osadzona w tej samej tradycji.
Pierwsze publiczne pokazy w ramach projektu miały miejsce 30 czerwca 2008 roku w podwórku kamienicy przy ul. Lubelskiej 30/32 oraz 17 lipca przy ulicy Bliskiej 12 i na placyku u zbiegu ulic Mińskiej, Bliskiej i Kamionkowskiej. Spektakl pokazywany był również na ulicy Stalowej i w Parku Skaryszewskim, w Parku Wolności przy Muzeum Powstania Warszawskiego, na Krakowskim Przedmieściu i na ulicy Ząbkowskiej. Od stycznia 2009 spektakl pokazywany jest w wersji scenicznej, a od jesieni tego roku we wnętrzach warszawskich kawiarń, nawiązując w ten sposób do pierwotnej tradycji kabaretowej.
[wyimek][link=http://www.scenalubelska.art.pl/]scenalubelska.art.pl[/link] [/wyimek]
