Miedwiediew chce być jak Putin?

Właśnie odbył gospodarskie tournée po rosyjskim Dalekim Wschodzie, gdzie z pompą otwierał pierwszy zakład skraplania gazu na Sachalinie, obiecywał, że kryzys nie będzie aż tak ciężki, a państwo dopłaci do biletów lotniczych studentom i emerytom. Prezydent rozmawiał z rodakami, pocieszał, odpowiadał na pytania i rozdawał autografy.

A urzędników krytykował.

W piątek w Irkucku na wyjazdowym posiedzeniu państwowej rady zajmującej się wsparciem dla realnego sektora gospodarki Miedwiediew po raz kolejny wypominał im opieszałość, która jest niedopuszczalna w czasach kryzysu. Narzekał, że kredyty są dla przedsiębiorstw niedostępne, a system państwowych gwarancji jeszcze nie wszedł w życie.

– To nie jest problem makroekonomii, to nie konsekwencja trudności w światowym systemie finansowym. To nasza niezdolność do szybkiej i efektywnej pracy – podsumował.

Dmitrij Miedwiediew przybrał ostatnio pozę dobrego cara, który troszczy się o swoich poddanych i ruga nieefektywnych, popełniających błędy urzędników. W zbliżeniu ze społeczeństwem ma mu pomóc seria regularnych wystąpień w telewizji, o których niedawno poinformował Kreml. Sam prezydent też się stara: podczas wizyty w Czycie rozmawiał z mieszkańcami miasta i hojnie rozdawał autografy – jeden zostawił wprost na dłoni małego chłopczyka Dimy.

Media dopatrują się w tych działaniach głębszego sensu, uznając je za początek jego emancypacji i próbę uniezależnienia się od wpływów Władimira Putina. Tym bardziej że PR-owskim zabiegom towarzyszą zmiany gubernatorów, a Kreml opublikował kilka dni temu listę prezydenckich menedżerów, czyli tych, którzy z czasem mają zastąpić na stanowiskach ludzi Putina.

– To naturalna kolej rzeczy, jeśli uwzględnić monarchiczną naturę rosyjskiej władzy – mówi „Rz” politolog Stanisław Biełkowski. – Władza musi się skupiać na Kremlu i Miedwiediew właśnie dokonuje swojego wyjścia z cienia. Jednak zdaniem niektórych to tylko medialna euforia.

– Od maja niewiele się zmieniło w rozdziale władzy w Rosji – uważa politolog Władimir Pribyłowski. – Oczywiście Miedwiediew staje się bardziej widoczny, ale wciąż układ jest taki: każdy jego sukces musi być zaaprobowany przez Putina. Według politologa nie ma też co liczyć na listę rezerw kadrowych: prezydent nie ma nowych ludzi.

– To nie jest świeża krew, ale ludzie, którzy już dzisiaj mają stanowiska, biznes, wpływy – tłumaczy Pribyłowski.

Biełkowski zwraca jednak uwagę, że sojusze w polityce nie są wieczne. – Weźmy na przykład Stanisława Surkowa (zastępca szefa Administracji Prezydenta, również w czasach Putina, uchodzi za głównego ideologa Kremla – red.). Jeszcze rok temu protestował przeciwko kandydaturze Miedwiediewa, a dziś jest jego stronnikiem – przekonuje. – Jeśli ktoś wczoraj był Putina, to nie znaczy, że dziś nie może być Miedwiediewa.

Pribyłowski nie ma jednak wątpliwości, że to Putin ciągle gra pierwsze skrzypce, a Miedwiediew wprawdzie walczy, ale nie o pierwsze, lecz o drugie miejsce w rosyjskiej polityce. Obecnie, zdaniem Pribyłowskiego, zajmuje je bowiem bliski współpracownik byłego prezydenta Igor Sieczin, niegdyś szef jego administracji, a obecnie wicepremier i szef Rosnieftu.