Jej powstanie oznaczało, że demokratyczna rewolucja na Słowacji, która wybuchła na wieść o demonstracjach studenckich w Pradze Czeskiej, przybiera instytucjonalne ramy.
VPN stworzyli Miroslav Cipár, Lubomír Feldek, Fedor Gál, Milan Šimečka i Ján Budaj – wszyscy w jakiś sposób związani z dysydenckim ruchem antykomunistycznym Karta 77. Słowaccy opozycjoniści stworzyli własną organizację równolegle do praskiego Forum Obywatelskiego. Wiece rewolucyjne w Bratysławie odbywały się pod pomnikiem Słowackiego Powstania Narodowego, a trybunem ludowym tamtych dni był Milan Kňažko – znany aktor. Dopiero potem na wiecach pojawił się Aleksander Dubczek – legendarny przywódca z 1968 roku.
Listopadowa rewolucja na Słowacji różniła się od wystąpień w Pradze nawet nazwą. O ile w Czechach powstało określenie aksamitna rewolucja (sametova), o tyle na Słowacji przyjęła się nazwa łagodna rewolucja (nežna). Szybko na wiecach na placu SPN pojawiły się flagi słowackie i tradycyjny herb z krzyżem patriarszym, który władze komunistyczne zdelegalizowały w 1960 roku. To był początek dążeń do pełnej niepodległości Słowaków.
VPN dotrwała do pierwszych wolnych wyborów parlamentarnych w 1990 roku. Potem z jej rozłamu wyłoniła się partia Vladimira Mecziara Partia Ludowa – Ruch na rzecz Demokratycznej Słowacji (LS-HZDS). Zwolennicy utrzymania Czechosłowacji skupili się w Demokratycznej Unii Obywatelskiej, ale w końcu 1992 roku przegrali wybory i rozpadowi wspólnego państwa nie mogli już zapobiec. Trzy lata po obaleniu komunistycznej władzy
– 1 stycznia 1993 roku – doszło do aksamitnego rozstania z Czechami. Powstała niepodległa Słowacja.
