Chrześcijaństwo prześladowane w Sudanie - bp Macram Gassis

Wczoraj obchodziliśmy Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym. Jak to jest być chrześcijaninem w Sudanie?

Bp Macram Gassis:

To wielki przywilej i łaska, aby służyć Bogu i głosić Jezusa, ale jednocześnie wielkie wyzwanie. Bycie chrześcijaninem w kraju, którego tak zwany rząd – bo nie jest to prawdziwy rząd, lecz raczej islamistyczna junta – usiłuje wykorzenić chrześcijaństwo i całą afrykańską kulturę, to krzyż, który musimy nieść. Sudańscy chrześcijanie to obywatele drugiej kategorii, którzy skazani są na wyzysk, a nawet niewolnictwo. Nie mają szans na edukację ani dobrą pracę. Mogą się parać jedynie najprostszymi zajęciami, których nikt inny by się nie podjął. Właściwie niemożliwe jest postawienie nowego kościoła. Tymczasem meczety buduje się wszędzie – są np. w każdym ministerstwie. Rząd mówi, że tak powinno być, bo muzułmanie są większością.

Konferencja biskupów sudańskich wydała wczoraj oświadczenie, że w tym kraju znów może dojść do wojny domowej. Czyli uzyskanie niepodległości przez Sudan Południowy nie przyniosło końca konfliktu?

Otóż to. Europa i Zachód myślą, że skoro Sudan Południowy odłączył się od północy, wszystko jest w porządku. Owszem, na południu jest pokój. Ale w środkowym Sudanie – w Górach Nubijskich, w prowincji Nil Błękitny, w regionie Abyei – ludzie wciąż giną. Codziennie islamistyczne milicje napadają na wioski, mordując i gwałcąc, a kościoły, szpitale i szkoły są bombardowane.

Dlaczego?

Ludzie giną dlatego, że są chrześcijanami, ale przede wszystkim dlatego, że urodzili się czarni. Czy to ich wina, że są czarni? Zabijani są też nubijscy muzułmanie, bo mają swoje tradycje, bo są zbyt „afrykańscy" – jedzą wieprzowinę i piją lokalne piwo. To nic innego jak czystki etniczne. Chciałbym wykrzyczeć to na wszystkie strony świata: podczas gdy my rozmawiamy, w regionie Nuba dochodzi do katastrofy!

Do tego dochodzi spór o ropę.

Zgadza się. Stąd bierze się okupacja i mordy w bogatym w złoża naftowe regionie Abyei położonym między północą a południem. Już teraz mamy tam ponad 100 tysięcy uchodźców. Tak samo było z Darfurem, gdzie doszło do ludobójstwa. Na czym skończy się chciwość tego krwawego reżimu? Bóg raczy wiedzieć.

Czy Wasza Ekscelencja widzi szansę na pokój?

Wielu ludzi mnie o to pyta, ale kiedy mówię, że tak, tylko się uśmiechają sarkastycznie, jakby patrzyli na wariata. A jednak – jak mówi Jezus w Ewangelii: „Kto od miecza wojuje, ten od miecza zginie". I tak będzie z reżimem w Chartumie. Nie będzie trwał wiecznie, a krew, którą przelał, okaże się dla niego przekleństwem. Żołnierze wysyłani przez rząd, aby atakować wioski, robią to dla pieniędzy i wygodnego życia – nie dlatego, że tak chcą. Jeśli więc pieniądze się skończą, dojdzie do rebelii. Tymczasem ci, którzy bronią się przed wojskami z Chartumu, walczą o dobrą sprawę. I nie poddadzą się, dopóki nie osiągną celu. Aby zapanował pokój, ludzie muszą zaakceptować jedność w różnorodności. Tymczasem rządząca junta chce arabizacji i islamizacji. Były premier Sudanu powiedział mi kiedyś, że chce, aby czarni Sudańczycy zostali wchłonięci przez arabską północ. A więc pozbawieni kulturowych i religijnych korzeni, swoich tradycji i swojego języka. Jak jednak pokazuje przykład Sudańczyków z południa – którzy cieszą się obecnie wolnością – pokój jest możliwy.