Mokradła nazywane też bagnami, błotami, moczarami, trzęsawiskami, bajorami, grzęzawiskami, topielami i topieliskami, nie są przez ludzi kochane. Ten brak cieplejszych uczuć widzimy w starych legendach i ludowych podaniach. Tam czai się wszelkie zło dybiące na człowieka, a diabeł zabierający duszę, płaci budową grobli na okolicznym mokradle i tylko pomysłowość ludzka, w ostatnie chwili przed pianiem koguta o świcie, ratuje kolejną duszę przed wiecznością diabelskich ogni.
A czym są tak naprawdę bagna? Są podmokłym terenem, który okresowo lub stale jest podtopiony lub pokryty warstwą wody. Bagno charakteryzuje się o wysokim poziomem wód gruntowych (powyżej 1 m), mineralną lub organiczną glebą i roślinnością wodolubną (hydrofity). Po melioracji (osuszeniu) mokradło przekształcano w pastwisko lub łąkę, rzadziej w orne pole.
Dzisiaj w Polsce topieliska zajmują ok. 43 tys. km kwadratowych (4,340,000 ha), co stanowi 13 proc. powierzchni kraju. Zazwyczaj znajdują się w obniżeniach terenu, w dolinach rzecznych, rynnach polodowcowych. Dzielimy je na cztery rodzaje, w zależności od typu zasilania w wodę. Są więc mokradła ombrogeniczne, topogeniczne, soligeniczne i fluwiogeniczne.
Ombrogeniczne
: ten typ mokradeł występuje w wysoko położonych miejscach, dysponuje niewielką zlewnią i zasilane jest głównie wodami opadowymi.
