- 50 proc., pod warunkiem że udział powierzchni pokoi i kuchni w powierzchni użytkowej tego lokalu nie przekracza 60 proc.
Powierzchnię normatywną zgodnie z art. 5 ust. 3 u.d.m. powiększa się o 15 mkw., jeżeli w lokalu zamieszkuje osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku lub osoba niepełnosprawna, której niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju.
Co należy uważać za powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego lub części tego lokalu w wypadku najmu albo podnajmu części lokalu mieszkalnego, określa art. 5 ust. 2 u.d.m. Zgodnie z jego treścią za powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego zamieszkiwaną przez wynajmującego uważa się powierzchnię pokoi zajmowanych przez gospodarstwo domowe wynajmującego oraz część powierzchni kuchni, łazienki, korytarzy i innych pomieszczeń wspólnych wchodzących w skład tego lokalu, odpowiadającą stosunkowi liczby członków gospodarstwa domowego wynajmującego do liczby osób zajmujących cały lokal. Norma ta w pełni koresponduje ze zdaniem pierwszym ust. 2 określającym, co stanowi powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego zajmowanego przez gospodarstwo domowe najemcy lub podnajemcy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 23 stycznia 2014 r. (sygn. III SA/Łd 1059/13) stwierdził, że art. 5 ust. 2 u.d.m. jednoznaczne wskazuje, w jaki sposób organ rozpoznający wniosek o przyznanie dodatku mieszkaniowego osoby, która wynajmuje część swojego mieszkania, powinien obliczyć powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego zamieszkiwaną przez tego wynajmującego. Z przepisu wynika, że do powierzchni tej wlicza się powierzchnię pokoi oraz część powierzchni kuchni, łazienki, korytarzy i innych pomieszczeń wspólnych odpowiadającą stosunkowi liczby członków gospodarstwa domowego wynajmującego do liczby osób zajmujących cały lokal.
Bez znaczenia z punktu widzenia treści tego przepisu jest to, czy najemca faktycznie korzysta z wszystkich pomieszczeń wspólnych znajdujących się w lokalu czy też tylko z niektórych. Przepis nie uzależnia bowiem przyjętej powierzchni użytkowej lokalu od ustalenia, z jakich pomieszczeń wspólnych faktycznie korzysta najemca, a z jakich wynajmujący.
Uprawnienia osób niepełnosprawnych
Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 czerwca 2014 r. (sygn. I OSK 2222/13), art. 5 ust. 3 u.d.m. zezwala na powiększenie powierzchni mieszkalnej nie z tytułu samej niepełnosprawności osoby zamieszkującej w lokalu, ale tylko wówczas, gdy osoba niepełnosprawna porusza się na wózku lub gdy niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju. Organ prowadzący postępowanie o przyznanie dodatku mieszkaniowego okoliczność faktyczną w postaci wymogu zamieszkiwania w oddzielnym pokoju może ustalić jedynie na podstawie orzeczenia powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności.
Zdaniem NSA określenie „wymóg zamieszkiwania w oddzielnym pokoju", o którym mowa w art. 5 ust. 3 u.d.m., będzie miało zastosowanie tylko wtedy, gdy osoba niepełnosprawna zamieszkuje z innymi osobami lub przynajmniej z jedną. Wykładnia gramatyczna tego pojęcia oznacza, że jest to pokój, którego osoba niepełnosprawna nie musi dzielić z innymi osobami. Osoba prowadząca gospodarstwo domowe jednoosobowe, a więc zamieszkująca samotnie, nie dzieli lokalu z innymi osobami.
Przykład
Danuta C. wniosła o przyznanie jej dodatku mieszkaniowego na częściowe pokrycie wydatków na zajmowany lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 46,42 mkw. Burmistrz odmówił jej przyznania tego świadczenia. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia uznał, że Danuta C. nie spełnia kryterium metrażowego. Stwierdził, że powierzchnia użytkowa zajmowanego przez nią lokalu przekracza powierzchnię normatywną o więcej niż 30 proc. (32,63 proc.), co powoduje, że dodatek mieszkaniowy Danucie C. nie przysługuje. Bez wpływu na wynik sprawy pozostaje niepełnosprawność wnioskodawczyni, w sytuacji gdy jest ona osobą samotnie gospodarującą. W stosunku do niej nie znajduje zastosowania art. 5 ust. 3 u.d.m.
Podstawa prawna: art. 2–5 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (tekst jedn. DzU z 2013 r., poz. 966)