Ustalenie daty wymagalności trzynastki ma istotne znaczenie, gdyż od tej daty rozpoczyna także swój bieg trzyletni okres przedawnienia. Wynika to wprost z treści art. 291§ 1 k.p., w myśl którego roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.
Przy czym ten termin przedawnienia nie może być ani skrócony, ani też przedłużony poprzez czynności prawne stron stosunku pracy czy innych osób (art. 291 § 4 k.p.). Natomiast w trakcie biegu terminu przedawnienia mogą nastąpić zdarzenia powodujące jego zawieszenie lub przerwanie.
Zgodnie z art. 293 k.p. bieg przedawnienia nie rozpoczyna się, ale rozpoczęty ulega zawieszeniu na czas trwania przeszkody, gdy z powodu siły wyższej uprawniony nie mógł dochodzić swoich roszczeń.
Przerwanie biegu przedawnienia polega natomiast na tym, że dotychczasowy okres przedawnienia uważa się za niebyły, a przedawnienie po przerwie rozpoczyna swój bieg na nowo, od początku. Powoduje to znaczne przedłużenie okresu przedawnienia.
Przerwanie przedawnienia następuje przez każdą czynność podjętą przed organem powołanym do rozstrzygania sporów lub egzekwowania roszczeń, mającą bezpośrednio na celu dochodzenie, ustalenie albo zaspokojenie lub zabezpieczenie roszczenia (np. wniesienie pozwu lub wniosku o zabezpieczenie).
Drugą przyczyną przerwania biegu przedawnienia jest uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której ono przysługuje, czyli np. przez pracodawcę zobowiązanego do zapłaty trzynastki (art. 295 § 1 k.p.). Uznanie to może nastąpić np. poprzez pisemne potwierdzenie zobowiązania i propozycje jego rozłożenia na raty.
