Poniedziałkowa wypowiedź Halickiego nie była pierwszym sygnałem. Polityk PO kilkakrotnie spotykał się już z niektórymi osobami z PiS. Duże wrażenie zrobiło też zaangażowanie Schetyny w obchody rocznicy Powstania Warszawskiego. Jego przemówienie wygłoszone w przeddzień rocznicy część mediów skrytykowała nawet jako zbyt "pisowskie".

Dla sfrustrowanych marginalizacją liberałów z PiS inicjatywa Schetyny jest miłym i budzącym nadzieje gestem. Te nadzieje to odwrotna strona ich frustracji wynikającej z poczucia, że zabetonowanie sceny politycznej blokuje osobiste kariery, a także uniemożliwia realizację politycznych marzeń. Jednocześnie ciągle się boją, że może to być dla Jarosława Kaczyńskiego pretekst do pozbycia się ich z partii jako "niepewnego elementu". Lub – w łagodniejszej wersji – orężem wykorzystanym przeciw nim w wewnątrzpartyjnych rozgrywkach.

Być może nie będą mieli wyboru, bo dokona go za nich właśnie prezes PiS. Uczynienie mało znanej posłanki Beaty Szydło wiceprezesem partii i pominięcie skutecznej szefowej kampanii prezydenckiej Joanny Kluzik -Rostkowskiej zostało odebrane jako ostrzeżenie, że każdy może być wymieniony.

Tak też jest interpretowana zapowiedź powrotu do PiS polityków Polski Plus. To oni teraz mogą się stać wielkomiejską i inteligencką twarzą PiS w miejsce Kluzik-Rostkowskiej, Elżbiety Jakubiak czy Pawła Poncyljusza.

Ale swoje kalkulacje ma i druga strona. – Grzegorz szuka w PiS sojuszników? Dodatkowych szabli nigdy zbyt wiele – to z kolei komentarz polityka PO. Grupa kilkunastu czy kilkudziesięciu posłów może być potrzebna w Sejmie, choćby do szachowania PSL lub SLD. A zwłaszcza w rozgrywkach wewnątrz Platformy. Pytani przez nas politycy PiS ciepło mówią o Schetynie i z rozrzewnieniem przypominają jego NZS -owską przeszłość. Dla Donalda Tuska nie mają nawet cienia tej sympatii.

Wygląda na to, że sojusz Grzegorza Schetyny – polityka, który jeszcze niedawno walczył o przeżycie – z niezadowolonymi z PiS może sporo namieszać w polskiej polityce.