Ziemkiewicz: Przesunięcie ku czerwieni

Rewolucyjne wrzenie ogarnia kolejne kraje arabskie. Dotarło już do Hiszpanii, następna może być Francja. Mam wrażenie, iż dostrzegając w sprawie Strauss-Kahna sensację, nie dostrzegają media, jak ogromną stanowi ona kompromitację zachodnioeuropejskiego modelu, którego wiernopoddańcze małpowanie jest jedyną mądrością dostępną naszym tzw. elitom. Nie dziwię im się zresztą. Sprawa Strauss-Kahna znamionuje kryzys potencjalnie gorszy w skutkach od walutowego.

W końcu nie w tym rzecz, że jeden z ludzi, bez przesady, rządzących światem, okazał się zboczonym bydlakiem bez zahamowań. Rzecz w tym, że kiedy to wyszło na jaw, okazuje się, że w zasadzie wszyscy wszystko od dawna wiedzieli. „Wszyscy", oczywiście, w wyższych sferach. Numery Strauss-Kahna były, okazuje się nagle, doskonale znane salonom, a mimo to nie wchodziły do medialnego obiegu, konsekwentnie je tuszowano i otaczano pobłażliwą dyskrecją. I gdyby do próby gwałtu doszło nie w Nowym Jorku, ale w dowolnym punkcie Europy, najprawdopodobniej po raz kolejny sprawie ukręcono by łeb.

To całkiem jak u nas, kiedy wydało się, że przez pół roku „wszyscy" wiedzieli, że Michnik nagrał Rywina, że jest straszna afera, handluje się ustawami i w ogóle polityczna Sodoma ? ale żadne medium o tym ani pisnęło, a jak jedno chciało dać wzmiankę, wystarczył jedno warknięcie najwyższego autoryteta, żeby wszystko lękliwie wykreśliło. No, ale my dopiero szliśmy do Europy, a tam jest przecież jej centrala i creme de la creme.

Są tylko dwie możliwości ? albo uznać, że próba gwałtu na sprzątaczce jest od początku do końca jakimś gigantycznym montażem, albo zgodzić się, że wolność słowa, niezależność mediów i inne republikańskie wartości są w Unii Europejskiej picem dla frajerów. Prawdą jest zaś neofeudalna władza oligarchii, panującej niepodzielnie nad masowo duraczonym plebsem.

U schyłku wieku XIX porządek świata opierał się wierze, że arystokraci, ludzie stojący blisko tronów, ludzie wybrani do rządzenia innymi, są po prostu lepsi od plebsu. Gdy we Francji pewien wysoki oficer i hrabia, alkoholik, dziwkarz i hazardzista, zdradził kraj z najniższych pobudek dla zdobycia pieniędzy na karciane długi, elity kraju dla obrony honoru i porządku społecznego rozpętały potworna hucpę, zwalając winę na Bogu ducha winnego zasymilowanego Żyda Dreyfusa. Gigantyczne kłamstwo, w obronę którego rzuciły one na szalę swój autorytet zostało jednak ostatecznie wysiłkiem najlepszych ludzi swego czasu zdemaskowane, co zapoczątkowało upadek panującego porządku społecznego.

W cesarstwie Austro Węgierskim analogiczną była sprawa pułkownika Redla. I tutaj usiłowano ? tylko bardziej nieudolnie ? zatuszować fakt, iż zaufany, wysoki oficer okazał się homoseksualnym rozpustnikiem, sprzedającym na pokrycie kosztów swych zabaw tajne plany wojskowe Rosjanom. Tutaj także sprawa wyszła na jaw, i choć w sposób daleko mniej dramatyczny, również zapoczątkowała rozpad panującego porządku. Z kolei w Rosji, która Redlowi zawdzięczała zwycięstwa w pierwszym okresie wojny, podobną rolę odegrała sprawa pułkownika Miasojedowa, która pozbawiła społecznego zaufania najwyższe elity państwa i zniszczyła ? wespół z działalnością Rasputina ? wiarygodność samego cara, torując drogę rewolucji.

Ludzie znoszą hipokryzję, ale na dłuższą metę na hipokryzji nie można zbudować trwałego urządzenia społecznego. Kiedy nie można wierzyć w uczciwą zasadę, na jakiej oparty jest ład publiczny ? ład ten nieuchronnie skazany jest na upadek. Zostawmy Francuzom, jak się uporają z problemem swego niedoszłego lewicowego prezydenta, o którym teraz dopiero się okazuje, że od lat wszyscy na medialnych i intelektualnych salonach wszystko wiedzieli. Zastanówmy się, jakie mają przesłanki do przekonania Polaków do porządku panującego w III RP jej elity.

Zamiast wyczerpującej odpowiedzi, starczy jedno słowo: Bolek.

Wszyscy wiedzieli, ale woleli kłamać. Albo udawać, że kłamstwa nie widzą. Nawet sąd zaangażowano do podtrzymania kłamstwa. I nic to już nie naprawi. Choćby najgrubiej polakierowane, choćby polerowane przez najtęższe autorytety, gie pozostanie śmierdzącym gie ? proszę wybaczyć że od rana szyję tak grubo, ale trzeba.

Tu nie chodzi o Wałęsę, o szczegóły historii. Tu chodzi o tę gotowość, z jaką elity III RP uczestniczyły w oczywistym megaoszustwie, delegitymizując się tak jak elity zmierzchającej Europy Traktatu Wiedeńskiego delegotymizowały się, kłamiąc o Dreyfusie czy Redlu. Gdybym był Francuzem, po Strauss-Kahnie nie uwierzyłbym już w ani jedno słowo tamtejszej klasy panującej ? i z tej samej przyczyny jako Polak po Bolku i szeregu innych „kłamstwach założycielskich" III RP - nie wierzę w ani jedno słowo naszej.

W sensie mitu, jak to się dziś mówi, „narracji", porządek, w którym żyjemy, jest trupem. To nie jest tak, że jedni opowiadają swoją „narracje", nazwijmy to, o IV Rzeczpospolitej ? a drudzy swoją, o III, narrację o „osiągniętym bezkrwawo największym historycznym sukcesie Polaków". Zawsze oczywiście znajdzie się paru skrajnie zacietrzewionych i odpornych na argumenty umysłowości pokroju państwa Kuczyńskich, którzy będą rozpaczliwie wierzyć wbrew wszystkiemu. Ale generalnie mentalna sytuacja przypomina schyłkowy PRL, gdzie w socjalizm nie wierzył już prawie nikt nawet w samym KC, nie mówiąc o „pretorianach" systemu. Podczas gdy „buraki" i „faszyści" głoszą swoją opowieść o zdradzonej rewolucji „Solidarności" i konieczności jej dokończenia ? establishment głosi już tylko pogardę i szyderstwo dla nich. Jedynymi siłami, na której opiera się władza PO, ITI i Agory, jest przyzwyczajenie i lęk przed zmianami. Kiedy opozycja wzywa pod krzyż, władza nie ma żadnego równoważnego miejsca, pod które może wezwać.