Robert Mazurek w najnowszym "Uważam Rze" zauważa:

Kto nie skacze, ten za Tuskiem, hop, hop, hop!" – głosi najmodniejsze hasło tego sezonu. Skaczą więc młodzi wściekli na podpisanie ACTA i babcie w moherowych beretach broniące Telewizji Trwam, skaczą górnicy miedzi i kibice, którym nie wybudowano stadionów, wkrótce skakać mają mundurowi i aptekarze. 

Wynika stąd, że:

Demonstrowanie przeciw Tuskowi staje się trendy, jazzy czy jakkolwiek to teraz młodziaki nazywają. I naprawdę nie chodzi o to, że można sobie na ulicy poskakać. To sama Platforma stała się dla wielu swoich wyborców starą ciotką. Jeszcze ją kochamy, bo to w końcu rodzina, ale przecież chętnie się z niej nabijamy. I już szukamy okazji, by nie pójść na następne wybory, to jest, przepraszam, imieniny.

Owa ciotka ma oczywiście w ręku argument do niedawna niepodważalny: jestem waszą ciotką jedyną, bliższej nie macie. Ale czy naprawdę nie możemy poszukać wśród dalszej rodziny?

Jednak sondaże nie wskazują na ogromny przyrost zwolenników opozycji. Co jest tego przyczyną? 

Zarówno SLD, jak i Ruch Palikota zarzekają się, że nie chcą zmienić PSL w roli koalicjanta Platformy i zamienić ław opozycyjnych na rządowe fotele. Ale im goręcej to zapewniają, tym bardziej nikt im nie wierzy. 

Dlaczego?

Palikot, przy całym swoim hucpiarstwie, jak kania dżdżu łaknie powagi. A cóż może dać mu ją większą niż stanowisko wicepremiera? (…)

Postkomuniści już to wiedzą. Przywykli przez lata do suto zastawionych rządowych stołów, ledwie się mogą odnaleźć na opozycyjnym wikcie. A to już trzecia kadencja, siedem lat i nie widać, by szybko miała się skończyć. Droczyć się więc nie będą – wezmą, co im dają, i jeszcze w rękę pocałują.

Mazurek przywołuję powtarzaną w partii władzy tezę, że "protestujące pospolite ruszenie nie wygrywa wyborów", lecz zaraz wychwytuje zasadniczą różnicę: