Podobnie postąpił Janusz Palikot, który jeszcze niedawno - 1 maja - próbował zdobywać wyborców hasłami socjalnymi. Popierając podniesienie wieku emerytalnego dał wyprzedzić się Leszkowi Millerowi (tak przynajmniej wyglądało to w piątek). Nie mogąc zaprezentować się w roli obrońcy rzeczy popularnej wśród wyborców (nadal większość Polaków sprzeciwia się podniesieniu wieku emerytalnego), postanowił zostać championem walki z „kaczyzmem". Pokłosiem tego oraz emocji, które bez wątpienia wpłyną mobilizująco na najbardziej zaangażowanych wyborców wszystkich partii, są zapowiedziane wnioski do prokuratury. Palikot chce zawiadamiać w sprawie wpisu na jednym z portali, gdzie rzekomo wzywano do jego śmierci, oraz wsprawie rzekomego pobicia kilku posłów przez związkowców.

Zaś PiS zawiadamia o chamskim ataku Stefana Niesio-łowskiego na dziennikarkę Ewę Stankiewicz, do której krzyczał „won do PiS".

Przebieg głosowania pokazuje, że PO nie będzie chciała powtórki. Nie chciała zbyt długiej dyskusji, więc na mównicę nie wyszedł żaden z jej sejmowych harcowników. Jeśli notowania partii rządzącej będą spadały (tak jak też się to dzieje z oceną szefa rządu), to będzie znaczyło, że Tusk nie zdobędzie się prędko na kolejne niepopularne działania. Wspólny front przeciw PiS przybliżył też Ruch Palikota do Platformy. Już teraz, gdy śledzi się zachowania posłów na sali plenarnej Sejmu, widać, że nie ma napięcia między obu partiami. Sejmowe pyskówki - ten najlepszy barometr politycznych sympatii i antypatii - nie zdarzają się między szeregowymi przedstawicielami ugrupowań Tuska i Palikota. Pozostaje jednak pytanie: czy wszyscy w PO zaakceptują sojusz z Palikotem. I jak zareaguje PSL, które zazdrośnie strzeże miejsca w koalicji. Z tego powodu zbliżenie z Palikotem - co Donald Tusk od dawna sonduje wewnątrz własnej partii - może być wydarzeniem rewolucyjnym w polskiej polityce.